Doll’s mother

دختر اگه نبود تمام عروسکا بی مادر میشدن

داداشم از اونور دنیا اسکرین شات تصویب لایحه حجاب رو برام فرستاده و نگرانه… نگرانه شاید یه روزی بخوام بخاطر خودم یا سپهر از کشور خارج شم و بخاطر حجاب سوپیشینه و اینطور چیزا بگیرم… تو حرفاش میگه میدونم زجرآوره ولی تحمل کن….

براش نوشتم

میدونم از سر دلسوزی و برادرانه داری اینا رو میگی

ولی لطفا نگو

من به قدر ۴۲ سال زخمی هستم

دلم به عنوان به زن حمایت پدرانه همسرانه برادرانه یا هرچی میخواست که تازه برن به اونا بگن شما غلط زیادی میکنین

ولی زن ایرانی اینا رو نداره و فقط خودشو داره و همه ترسهاشو

گفت اره برای دلسوزی و احتیاط گفتم… گفتم نگو و تنهام بذار

سه سال پیش با مانی رفتم دانشگاه رودهن واسه گرفتن نامه برای مدرکم.  بارونیم کوتاه بود… عصبی بودم… سال‌های کووید بود و اضطراب محیط کار و البته خشم عجیب ۴۰ ساله.

تذکر حجاب به من یهو به جایی رسید که مثل انبار دینامیت منفجر شدم. فریاد میزدم. جیغ میزدم سرشون… مانی قطعا سرافکنده شد. حتی اگه حق هم با من بود هیچ مردی دوست نداره زنش اونطوری تو اون موقعیت قرار بگیره. هم من هم اون هرگز اهل دعوا نیستیم. معمولا سکوت میکنیم و نهایت دیگه هرگز به اونجا یا اون آدم رجوع نمیکنیم. ولی من منفجر شدم. کسی بجای من از گلوی من فریاد میزد. تارهای صوتیم زخم شد. تا تهران سکوت کردیم. ما هر دو ناراحت بودیم از چیزی که حقمون نبود. احتمالا مانی به عنوان یه مرد از اینکه زنش اونطوری فریاد میزد خجالت میکشید. احتمالا میدونست نه زور من نه اون به اون حراست نمیرسه و اصولا وارد جنگی که از اول بازنده است نمیشه. 

من اما چند درد داشتم. دلم حمایتی میخواست که میدونستم از اول از آنِ من نبوده. در نتیجه حق میدادم بهش. به روح جسمم تجاوز شده بود بخاطر ۱۰ سانت طول قد لباسم در دانشگاهی که بابام سالها استاد هیات علمیش بوده. آزاد اسلامی- چقدر این ترکیب نفرت انگیزه.

درد سوم هم برای حس سرافکندکی بود که احتمالا به مانی وارد کرده بودم و هر دو دلمون نمیخواست در موردش دیگه حرف بزنیم. هنوزم نمیخواهیم.

مانی برای حمایت ۲ سال بعد خودش ۲-۳ بار بدون اینکه به من بگه تنها رفت و نامه رو گرفت چون میدونست من دیکه قید اون مدرک رو زدم.

من از پارسال شهریور تو خیابون بدون روسری بودم ولی خدا میدونه به ازای هر ثانیه اش چقدر درد میکشم. من برای ابتدایی ترین حقم بدون دعوا فقط حجاب برداشتم ولی بایت همین ابتدایی ترین حقم عذاب وجدان دارم که اگه بگیرنم اگه جریمه بشم اگه بهم توهین بشه در‌واقع مانی و حتی سپهر هم ضربه میخورن و من موندم بین انتخاب خودم یا خونواده‌ام. قضیه این نیست که هیچ کدوم از مردهای زندگیم بجز پدرم ازم حجاب میخواستن. 

من دلم میخواست کشورم به مردها یاد داده بود بجای تذکر به زن حمله کننده رو پاره کنن ولی من حق میدم بهشون. 

ما منفعل بار اوندیم و با ترس 

ما در دهه پنجاه زندگی نه اونقدر پیریم که فقط یه نگاهی بهمون بندازن بگن پیره بابا ولش کن

نه اونقدر جوون و چابک که بخواهیم برای ازادیمون بجنگیم. 

ما تو سنی هستیم که حتی وقتی واسه سپهر یه سخنرانی ۱ ساعته ارایه میدیم از آنچه بر ما کذشت بعدش باید از خستگی روحی روانی یادآوری اون خاطرات دو سه ساعتی بخوابیم.

این جبر جغرافیا در اعماق وجودم احساسی رو بوجود آورده که بیستر دوست دارم تنها باشم و گاهی فکر‌میکنم با ازدواج کردن و بچه دار شدن خودمو مسول احساسات دیگران هم کردم و حالا باید بین خودم و اونها یکی رو انتخاب کنم و راستش خسته شدم از نقش قربانی.

کسی قطعا از من نمیخواد نقش قربانی بازی کنم ولی عذابش که با من هست…

یک سال پیش با مژده رفتیم سر مزار مامان بابا

گفت به خاطر بابا روسریتو بذار

دعوام شد باهاش 

گفتم بابام مرد و دیگه بسه هرچی بخاطر هر کی زندگی کردم. اون روز هم سر چیزی که حقمون نبود دو تا خواهر مقابل هم قرار گرفتیم

چند ماه پیش رفتم سر خاک.. همیشه آخر شب میرم. خوبی دفن کردن تو اون امامزاده همینه که میتونی ۱۲ شب بری… غروب پنج‌شنبه بود دم دمای اذان

شلوغ هم بود 

رفتم بالاسرشون 

چندتا کیک و بیسکویت خیرات دادم نشستم

متولی امامزاده اومد گفت شالت رو سرت کن

گفتم امامزاده خودش مشکل نداره با اینحال اومدم سر قبر مامان بابام

به امامزاده شما کاری ندارم

گفت نه 

گفتم باشه شال ندارم

اگه مزاحمم میرم

گفت کیه فلانی میشی؟ منظور پدرم یود. گفتم دخترش… 

گفت دخترشی؟؟ ینی مثلا از فلانی بعیده چنین دختری داشته باشه. 

گفتم چه اشکالی داره دخترش باشم؟ آدم نیستم بنظرت؟ 

گفت والله از داخل دفتر به من کفتن به اون خانوم بگو روسریشو سر کنه

رفتم برای آخرین بار سنگ سیاهشونو بوسیدم و گفتم 

ببخشید اگه دیگه نباید دخترتون باشم… 

دیدارمون باشه به قیامت

یکسالی هست که دیکه نمیتونم مثل الگوی پدرم وقتی قراره بین خودم و دیگران یکیو انتخاب کنم، دیگران انتخابم باشن. 

حتی اگه از رفتن سر مزار بابا مامانم محروم شده باشم

عکاسی بارداری

تجربه های سخت به آدم درس‌های سخت میدن. 

خبر خوب اینکه با مدیتیشن و تتاهیلینگ یاد گرفتم قبل از اسنکه مجبور بشم تجربه خیلی سختی از سر بگذرونم که درس بزرگ زندگیمو یاد بگیرم، برم از خدا بپرسم درس بعدی زندگی من چیه و از چه راهی میتونم تمرینش کنم که سخت نباشه. 

درس بعدش زندگی من که هنوز یکی دوسال براش وقت دارم اینه که پسرمو بتونم رها کنم پرواز کنه… دو سال آینده هنوز وقت دارم مطمین بشم پرواز بلده. مطمین بشم خودشو دوست داره. مطمین بشم فقط و فقط به یه خدای مهربون اعتقاد داره که تحت هیچ شرایطی راضی نیست درد و رنجشو ببینه. مطمین بشم میدونه مادرش بی قید و شرط دوستش داره و میتونه روی ما خساب کنه. مطمین بشم اکه خورد زمین بلده بلند شه و رها کنم و جلوی خودمو بگیرم که نخوام به جاش زندگی کنم.

من این درس رو وقتی یاد گرفتم که پدر مادرمو از دست دادم و فهمیدم قبل از مرگ اونا من برای تصمیمای مهم زندگیم روی اونا خساب میکردم و حالا باید یهو و به زور خیلی بزرگ میشدم و خیلی عاقلانه تصمیم میگرفتم. حتی سنم جوری نبود که دنیا انتظار رفتار غلط داشته باشه و همینا بار اضافه روی دوشم. 

اینجا بود که فهمیدم از یه سنی باید بچه رو یتیم کنی قبل از اینکه یتیم بشه. ینی وقتی راه رفتن یاد گرفت دستشو رها کنی و اجازه بدی حتی دوبار زمین بخوره و عیب نداره اگه زانوش زخمی میشه. زخم زانو از زخمهای بزرگ‌تر جلوگیری میکنه. باید از عشق براش بگی و درسش بدی و با اینحال بهش آموزش بدی که ممکنه عاشق بشه و دلش بشکنه ولی آخر دنیا نیست. باید اجازه بدی کیک بپزه، غذا بپزه حتی اگه بعدش مجبور شی کل آشپزخونه رو خونه تکونی کنی. رها کردن برای مادر یه تجربه سختیه. مادر طوری ساخته شده که سراسر ایثاره. و اگه نتونه خودآگاه جلوی ایثارش رو بگیره، ناخودآگاه وارد عمل میشه چون اون میدونه یه چیزی اینجا درست نیست و باید تعادل رو ایجاد کنه. اما متاسفانه ناخودآکاه فقط نتیجه رو میدونه. ناخودآگاه میخواد مستقل بارت بیاره و براش فرق نمیکنه از چه راهی. میشه مادرت باشه، تو یه خونه باشین ولی کنار هم تمرین استقلال کنین یا میشه مثل من یهو وسط یه پاییز سرد ببینینی نه پدری هست نه مادری و حالا پاشی مستقل شی.

به عنوان پدر مادر، تمرین کنیم خودآگاه ایثار رو بذاریم کنار و قدرت عمل رو از ناخودآگاه بگیریم.

عكاسى باردارى

🎶🌙

اگه کسی به دلت نِشست، حتما در باطنش یه چیزی هست که صدات کرده یا صداش کردی!اون چیز از جنس توعه و تو انگار سال هاست که میشناسیش...

بعضی وقتها خودمون دوست نداریم حالمون خوب شه

چون “درد” آخرین حلقه اتصالمون به چیزیه که از دست دادیم.

فیلمای استادی رو میبینم سر کلاس درس که داره به میز صندلیا درس‌میده. یادم میاد همه عمر همینقدر نامرئی بودیم. از بچگی تو این اجتماع هر وقت کار خوبی کردیم وظیفه امون بود و هر وقت کاری کردیم که به مذاق خوش نمیومد تحقیر شدیم، تنبیه شدیم، سرکوب شدیم، ازمون رو برگزدوندند. یکم بزرگ‌تر شدیم تا خواستیم دهن باز کنیم حرف بزنیم فوری پای پدر مادرمون رو میکشیدن وسط که از تو بعیده با وجود همچین پدر مادری… ما نامرئی بودیم و هر هویتی داشتیم باید زیر سایه کسی پیدا میکردیم. راستش حتی تو دوستیامونم نامریی بودیم. تو عشق هم نامرئی بودیم. تو نیازهای جنسی و پریودهای ماهانه هم نامرئی بودیم.
ما عادت کردیم به دیده نشدن. جنس دوم بودم. به ضعیف بودن و عجیب وقتی بزرگ‌تر شدیم و سیل مهاجرت زیاد شد تفاوت سنگینی بین خودمون و همجنسامون که از ایران رفته بودن حس میکردیم. چیزهایی برای اونا بدیهی شده بود که برای ما کاملا از ذهنمون پاک شده بود. ما نامریی بودیم حتی وقتی سر عقد یک عاقد که اونم مرد بود از زبون ما تایید میکرد که حاضریم در قبال دریافت مهریه، خودمونو ، روحمونو، جسممونو در اختیار بذاریم. ما نامریی بودیم وقتی موقع طلاق باید هزارتا علت میاوردیم ولی اگه میگفتی مرد من فقط من رو دوست نداره و من براش نامرئیم و هر روز که بیدار میشم در‌گوشم نمیگه دوستت دارم و هرشب موقع خواب منو نمیبوسه و اگه مریض بشم شاید اصلا خبردار نشه و تاریخ پریودامو نمیدونه و حواسش نیست آخرین باری که خندیدم کی بوده، متهم میشدی و دیوانه و تو خود بخوان حدیث مفصل از مجمل.
ما نامریی بودیم وقتی اسممون رو صدا نمیکردن و منزل خطاب میشدیم. یا زنم. یا ناموس یا صبیه یا آبجی یا… هرچه که بود ما موقع صدا زدن اسممون هم نامریی بودیم. ما موقع طلب عشق، طلب محبت، طلب توجه هم نامریی بودیم. همین که پدرمون یا همسرمون صبح تا شب بدون اینکه سراغی ازمون بگیره کار میکرد و سرش شلوغ‌بود و تو ذهنش برای هرکسی جا بود الا ما، همین که شیکممون سیر میشد یا سگ دو میزد گرسنه و لخت نمونیم یعنی دوستمون داشت و ما اینو باید میدونستیم.
ما اونقدر نامریی بودیم که وقتی رفتیم هم کسی صدای پامونو نشنید. رفتنمونو باور نکرد. هیچ تغییری برای برگشتمون ایجاد نکرد و تلخ‌تر اینکه هیچ کسی هم منتظرمون نبود. ما نامریی بودیم وقتی هرکاری میخواستیم بکنیم بهمون گفتن چه غلطا. وقتی باهامون حرف میزدن نگاهشونو به زمین و دیوار مینداختن ولی تو چشممون نه. وقتی میپرسیدیم اصلا دوستمون دارن یا نه میکفتن پررو نشو. ما نامریی بودیم وقتی برای خرید لباس هم حضورمون لازم نبود. لباسی که راست قامت ما بود..
#استودیو_همیشه_سبز

فیلمای استادی رو میبینم سر کلاس درس که داره به میز صندلیا درس‌میده. یادم میاد همه عمر همینقدر نامرئی بودیم. از بچگی تو این اجتماع هر وقت کار خوبی کردیم وظیفه امون بود و هر وقت کاری کردیم که به مذاق خوش نمیومد تحقیر شدیم، تنبیه شدیم، سرکوب شدیم، ازمون رو برگزدوندند. یکم بزرگ‌تر شدیم تا خواستیم دهن باز کنیم حرف بزنیم فوری پای پدر مادرمون رو میکشیدن وسط که از تو بعیده با وجود همچین پدر مادری… ما نامرئی بودیم و هر هویتی داشتیم باید زیر سایه کسی پیدا میکردیم. راستش حتی تو دوستیامونم نامریی بودیم. تو عشق هم نامرئی بودیم. تو نیازهای جنسی و پریودهای ماهانه هم نامرئی بودیم. 

ما عادت کردیم به دیده نشدن. جنس دوم بودم. به ضعیف بودن و عجیب وقتی بزرگ‌تر شدیم و سیل مهاجرت زیاد شد تفاوت سنگینی بین خودمون و همجنسامون که از ایران رفته بودن حس میکردیم. چیزهایی برای اونا بدیهی شده بود که برای ما کاملا از ذهنمون پاک شده بود. ما نامریی بودیم حتی وقتی سر عقد یک عاقد که اونم مرد بود از زبون ما تایید میکرد که حاضریم در قبال دریافت مهریه، خودمونو ، روحمونو، جسممونو در اختیار بذاریم. ما نامریی بودیم وقتی موقع طلاق باید هزارتا علت میاوردیم ولی اگه میگفتی مرد من فقط من رو دوست نداره و من براش نامرئیم و هر روز که بیدار میشم در‌گوشم نمیگه دوستت دارم و هرشب موقع خواب منو نمیبوسه و اگه مریض بشم شاید اصلا خبردار نشه و تاریخ پریودامو نمیدونه و حواسش نیست آخرین باری که خندیدم کی بوده، متهم میشدی و دیوانه و تو خود بخوان حدیث مفصل از مجمل.

ما نامریی بودیم وقتی اسممون رو صدا نمیکردن و منزل خطاب میشدیم. یا زنم. یا ناموس یا صبیه یا آبجی یا همشيره يا… هرچه که بود ما موقع صدا زدن اسممون هم نامریی بودیم. ما موقع طلب عشق، طلب محبت، طلب توجه هم نامریی بودیم. همین که پدرمون یا همسرمون صبح تا شب بدون اینکه سراغی ازمون بگیره کار میکرد و سرش شلوغ‌بود و تو ذهنش برای هرکسی جا بود الا ما، همین که شیکممون سیر میشد یا سگ دو میزد گرسنه و لخت نمونیم یعنی دوستمون داشت و ما اینو باید میدونستیم. 

ما اونقدر نامریی بودیم که وقتی رفتیم هم کسی صدای پامونو نشنید. رفتنمونو باور نکرد. هیچ تغییری برای برگشتمون ایجاد نکرد و تلخ‌تر اینکه هیچ کسی هم منتظرمون نبود. ما نامریی بودیم وقتی هرکاری میخواستیم بکنیم بهمون گفتن چه غلطا. وقتی باهامون حرف میزدن نگاهشونو به زمین و دیوار مینداختن ولی تو چشممون نه. وقتی میپرسیدیم اصلا دوستمون دارن یا نه میکفتن پررو نشو. ما نامریی بودیم وقتی برای خرید لباس هم حضورمون لازم نبود. لباسی که راست قامت ما بود..

#استودیو_همیشه_سبز به وقت روزهاى آبان ماه ١٤٠١

پرتره از دختر پشت روسرى

هی میگفتن دخترا ضعیفن. ضعیفه هستن. مثل‌موشن. گریه میکنن. نازک نارنجی‌ هستن. کلا از هر صفت و فحش تحقیرکننده‌ای فروگذار نکردن. اما حقیقت عجیبی در مورد زنها هست. زنها تحمل میکنن، تحمل میکنن، تحمل میکنن و باز تحمل میکنن تا اینکه به یکباره و در کسری از زمان تمام قدرتشونو میدن روی زانوهاشون و بلند میشن و دیگه تحمل نمیکنن. زن رو تا مدتی ممکنه بخاطر بچه، بخاطر گرسنگی بخاطر بهره جویی جنسی، بخاطر پول و … کنترل کنی ولی یک روزی که دیگه هیچی از دل شکسته‌اشون باقی نمونه همه رو جمع میکنن و طوری میرن که انگار هرگز نبودن. روزی‌که به اجبار “نه” بگن، طوری از حقشون دفاع میکنن که فراموش کنی تا همین پریروز تحت کنترلشون داشتی. روزی‌که تیکه‌های دلشون رو از زیر دست و پات جمع کنن و برن، اصلا یادت نمیاد زندگیت قبلش چطوری بود. بدترین انتقام یک زن دقیقا همینه که دیگه دوستت نداشته باشن. دیگه تحملت نکنن. دیگه چیزی برای از دست دادن نداشته باشن. 

همین شده که هیچکس یادش نمیاد اوایل شهریور همین امسال، داشتیم به چی فکر میکردیم؟ هیچکس یادش نمیاد اون موقعا ترس‌هامون چی بود؟ از زندگی چی میخواستیم؟ دغدغه‌هامون چی بود؟ غذاهای خوشمزه و بدمزه کدوما بودن… دقیقا از یکروز، همه زنها باهم تصمیم گرفتن دیگه هرگز منتظر هیچ کس نباشن. هیچکس ارزش واقعی اونا رو نخواهد فهمید. هیچکس بخاطرشون حاضر نیست حتی بخشی از روز رو سخت بگذرونه. هیچکس حاضر نیست با تمام محدودیتها و تحقیرها در ایران زن باشه. اما انگار وقتی قدرت و شجاعت رو داشتن تقسیم میکردن، زنان ایرانی تا تونستن برای خودشون جمع کردن و یکباره به کل دنیا نشون دادن که در اوج بی نیازی خودشونو نیازمند نشون میدادن. اونها دوست نداشتن دنیا به دو قسمت زن و مرد تقسیم بشه. اونها همیشه نقش تکمیل کننده رو دوست داشتن. با حذف موافق نبودن. اما اگه پای غرور و عزت نفسشون بیاد وسط مثل یک‌جلاد کاری که باید انجام بدن رو خیلی سریع و راحت بدون اینکه خم به ابرو بیارن انجام میدن.

ینی با یک‌ضربه محکم، صندلی رو از زیر پا میکشن و تمام. 

زنها رو‌قبل از اینکه خیلی دیر بشه باید شناخت. زنی که خودش رو آزاد کنه و‌طعم رهای بچشه هرگز به قفس برنمیگرده.

woman's portraitنادر ابراهیمی در یک عاشقانه آرام: من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه‌ای از این سفر دشوار، گرفتار ناامیدی نباید شد. من می‌گویم: به امید بازگردیم، قبل از اینکه ناامیدی نابودمان کند!

نادر ابراهیمی در یک عاشقانه آرام: من هرگز نمی‌گویم در هیچ لحظه‌ای از این سفر دشوار، گرفتار ناامیدی نباید شد. من می‌گویم: به امید بازگردیم، قبل از اینکه ناامیدی نابودمان کند!

طرف اومده میگه تو این روزایی که حالتون بده چیکار میکنید؟هیچی جناب، من هرکاری بکنم حالم بده؛ غذا میخورم حالم بده، راه میرم حالم بده، میشینم حالم بده، آهنگ گوش میدم حالم بده، میخوابم حالم بده، بیدار میشم حالم بده.من نمیتونم خوب باشم من هرکاری کنم نمیتونم منِ یکماه قبل باشم.

where were we?

آن‌روز کجا بودیم؟

                                                   ‌‌‌‌‌        

به گور دختری با صورت له‌شده و هزاران آرزوی مرده‌‌اش نگاه می‌کنم و به تاریخ تولد نوشته بر آن، به دهم مهر هشتاد و چهار. 

هوا آن‌روز آفتابی بود یا ابری؟ 

چشم‌هایم را می‌بندم. دهم مهر هشتاد و چهار است. ساعتم‌ را شش صبح زنگ می‌گذارم، سال اول رزیدنتیِ داخلی هستم و  چه خوشحال که هاریسون می‌خوانم و می‌توانم کمی در سمت زندگی باشم. آن‌روز، باران می‌آمد یا هنوز تابستان بر شهر چنبره زده‌بود؟ 

متخصص زنان طرحی را می‌بینم که در خرم‌آباد بر پشت نوزادی آرام ضربه می‌زند و پس از فریاد دختر، می‌‌گوید چه چشم‌های درخشانی دارد این دختر  و بعد زیر لب می‌پرسد، راستی، نیکا یعنی چه؟ 

از میان شما، کسی یادش می‌آید که دهم مهرماه هشتاد و چهار، آفتابی بود یا ابری؟ یادتان هست که آن‌روز مهم‌ترین تیتر اخبار بر روی پیش‌خوان روزنامه‌فروشی‌ها چه بود؟ آن روز، تو، خواننده‌ی اشک‌بار این متن کجا بودی و به چه فکر می‌کردی؟ به این فکر می‌کنم آن روز، آن‌که امروز، او را به زیر خاک فرستاد، آیا در خیابان‌های همین شهر زیر آفتاب پاییزی راه می‌رفت و عمیق نفس می کشید و از خبر به دنیا آمدن یک نوزاد، دچار لبخند می‌‌شد؟ چشم‌هایم را باز می‌کنم. جز سیاهی هیچ چیز نیست. در میان سیاهی مطلق، به امید نور، قدم بر می‌دارم. در میان تاریکی، صدای خنده‌ی نوزادی می‌آید که امروز متولد شده و زندگی را می‌‌‌طلبد. نوری سوسو می‌زند. 

دکتر امید رضائی

نویسنده و  انکولوژیست

از پنج شیش سال پیش که تلخیای روزگار منو چسبوند به کتاب و قلم و دفتر تا امروز، زمان زیادی نمیگذره اما برای من طولانی میاد. هر وقت پای رنج در‌میون باشه زمان کش‌میاد. رفته بودم سراغ نوشته‌های خودم. فکر نمیکردم چرت و پرتهای روزانه نوشتن، بعدترها تا این حد جذاب بنظر برسه. از اینکه دقیقا ۵ سال پیش هم استودیو آی اومد و بنایی داشتیم و دقیقا جملاتی نوشته بودم که هنوز همونا رو میگم احتمالا. حتی واو به واو واقعا متعحب بودم. ۵ سال پیش بود که استودیو رو میخواستم رنگ کنم و کابینت و سرویسها رو بنایی کنم و چقدر سختم بود. امسال بازم بنایی بود و بازم سخت بود و بازم کلمات هموناست. چقدر انسان میتونه همواره غر بزنه و فقط غر بزنه و راضی نشه. و بعد از یه مدت وقتی جزییات رو ننوشته باشه یادش میره مسیری که اومده چقدر پر پیچ و خم بوده. رمان کلیدر یه رمان تقریبا براساس واقعیت و بعد ساخته پرداخته ذهن نویسنده است که کل وقایع در دو سال فقط اتفاق افتاده. داشتم به این فکر میکردم وقتی چند سال پیش قلم برمیداشتم و مینوشتم هیچ وقت فکر نمیکردم اینها داستان‌های واقعی و بدون بزک یکنفر هست که زندکی کرده و هرکسی اگه صرفا قلم برداره و از روزمرگیای زندکیش، هرآنچه که هست، بنویسه، بی شک شاهکارهای خواندنی زیادی داریم که هرگز متولد نشده‌اند.

برادر بزرگه تو اوج بداخلاقیای سن بلوغ بود… ۱۷-۱۸ سالگی اون طرفا… خواهر کوچیکه دقیقا یک دهه کوچیکتر. سر ناهار خواهر کوچیکه نوشابه خودشو قبل از ناهار خورد برادر بزرگه نگه داشت بعد از ناهار. خواهر کوچیکه تشنه شد. شایدم تشنه نشد نوشابه میخواست. برادر بزرگه نداد. نمیدونم چرا به لج و لجبازی کشیده شد برادر بزرگه نه میخواست نوشابه اشو بخوره نه میخواست بده خواهر کوچیکه چون از نظر اون سهمشو خورده بود. میگفت میخوام بدم به مامان. مامان این وسط فداکاری میکرد میگفت من نمیخوام و دعوا بالا گرفت. برادر بزرگه نوشابه رو توی سینک خالی کرد. نوشابه گازدار شرشر میریخت به دیواره‌های سینک و از سوراخ سینک میرفت تو فاضلاب. اشک‌های خواهر کوچیکه شرشر از چشماش میریخت و از دیوار صورتش پرت میشد پایین. پدر مادری که سکوت کردن… برادر بزرگی که نه نوشابه خورد و نه گذاشت کسی بخوره. خواهر کوچیکه ای که نه نوشابه خورد نه کسی ازش دفاع کرد نه کسی بغلش کرد… یه شیشه نوشابه کافی بود که خواهر کوچیکه بفهمه دنیا جای قشنگ و مطمینی نیست برای زندگی. و‌جقدر سالها دنبال امنیت گمشده ‌اش گشت و هربار ناامید شد. حالا، تو دهه پنجاه زندگی؛ دکتر چطوری میخواد بهش بگه: ناراحت نباش دختر نارنج و ترنج. دنیا اونقدرا بد نیست. ترس جدایی وجود نداره و یه عالمه آدم هستن که دوستت دارن، وقتی دیگه نه اون پدر هست نه اون مادر و نه داداش بزرگه. حتما که نباید یکنفر پدر مادرتو بکشه تا ازش متنفر بشی. گاهی تنفر همینقدر نزدیک و همینقدر طولانی و همینقدر ریشه‌داره که دیگه کسی دستش نمیرسه بهت که بخواد کمکت کنه. همینقدر دور همینقدر دیر

یکی از خوشبختی‌های دنیا اینه که به زندگی کسی معنا بدهی و اون اینو بهت بگه. 
 

milestoine

این همون #استند_شیشه_ای  #قد_وزن هست. 

اولیشو همین چندماه پیش بعد از بیس از یک دهه از تولد پسرم براش درست کردم و بعد از اون مورد استقبال قرار گرفت و به لیست #گیفت‌ هامون اضافه شد. طبق روال این پیج، برای اطلاع از نحوه سفارش و قیمت لطفا منت بذارین با #تلگرام با ما در ارتباط باشید.

3 months oldevergreen photostudio, newborn photography, baby photography عکاسی کودک، آتلیه نوزادی، بیمارستان نیکان،

تو یه دنیای دیگه یه دختر داشتیم با چشمهای درشت عسلی و نمناک مثل باغ سیب بازون زده. تو یه دنیای دیگه هر روز میگفتی اسم دخترمون رو چی میذاری و من عاشق این “میم مالکیت” میشدم.

تو همین دنیا خیلیا هنوز خیلی بیشتر از اینا رو برای بچه‌هاشون میخوان ولی با تصورات غلطشون لوح سفیدشونو سیاه میکنن.

دنیاشونو خراب نکنیم….

همش از یه دوربین کانن نیمه حرفه ای شروع شد و کلاس رفتنم واسه اینکه منوال عکاسی کنم. تمرینات نورپردازی با یه چادر سیاه واسه بک گراند و نورپردازی با لامپ چراغ مطالعه و استفاده از فویل آلومینیومی آشپزخونه به عنوان رفلکتور. بعد با قرض کردن ادامه پیدا کرد. پونصد و پنجاه هزار تومن از مامانم گرفتم و رفتم دوتا فون سفید و مشکی و سه پایه و سه شاخه فلاش کوچیک خریدم و پذیرایی خونه کوچیکمونو کردم آتلیه. هر بار عکاسی برام حکم خونه تکونی داشت. هرچی در میاوردم قرضامو پس میدادم و باهاش تجهیزات جدیدتر میخریدم. 
اینا رو نوشتم که بگم نه من و نه خیلیهای دیگه که از خدماتشون استفاده میکنین یهو صاحب دفتر و‌مغازه و استودیو و تالار و‌فروشگاه نشدن. البته درسته تو این مملکت اون مدلی بیشتره ولی اگه وارد جایی شدی بهت حس خوبی داد شک نکن راه طولانی طی شده تا اون حس بوجود بیاد. نه یک شبه عکاس شدم نه یک شبه صاحب این مکان. 
وقتی آدم قدر ندونه یا از کارش لذت نبره، حتی لاتاری برنده بشه یا ارث هم‌بهش برسه همشو به باد میده. 
نمیدونم آینده چی میشه ولی میدونم ده سال برای همین ۵۹ ثانیه زحمت کشیدم تازه منهای زحمت‌هایی که مامان بابام از قبل کشیدن. 
 

Evergreen Photostudio

Parker Pen

قسم به قلم و آنچه مینویسد.

اکنون دیگر به اقلیم دیگری رسیده ام که هوایش آتشگون و زمینش کینه خیزو آسمانش دردبار است.خلوت و انزوا و تنهایی,حیرت و رهایی و گمراهی,پوچی و عبث و بیهودگی,بلاهت جهان و بی دلی طبیعت و تکرار بی حاصل زندگی همه و همه را پشت سر نهاده ام و رسیده ام به "انتظار"!

دلی که از بیکسی غمگین است هر کسی را میتواند تحمل کند.هیچکس بد نیست.دلی که در بی اویی مانده است برق هر نگاهی جانش را میخراشد,لبخند های زهر آگین,دهان های حفره های وقیح ازار دهنده,تسلیت های خفقان اور,لذت های دورغ هائی فریبنده,زیبائی های حلیه های اغفال,درختان هر یک قامت دشنامی,ابرها هر پاره سایه ی نفرینی,مهتاب سرد و آفتاب رسوائی و روز برص گرفته ی وقیحی که او را برسر کوچه و بازار بیگانگان میگرداند وشب گرگ آدمخواری که در پناهگاه دردمندش او را میجوید تا فرو بلعد وطبیعت نه دیگر هیچستانی سرد و گنگ که دوزخی در گرفته از حریق و دریائی مواج از آتش های عذاب.... که هر چهره ای, نگاهی ,طرح اندامی,طنینی,رنگی  در نگاههای او فریاد میکشد که او نیست!

دکتر شریعتی

Well Services of Iran

مرغ آمینمرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده رفته تا آنسوی این بیداد خانه باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه

مُرغ آمین در فولکلور و فرهنگ مردم ایران، نام فرشته‌ای‌ ست که مدام در پرواز است و دائماً «آمین» می‌گوید. معروف است که اگر کسی نیازی داشته باشد و آن را بیان بکند و همان دم مرغ آمین نیز از فراز سر او بگذرد، نیاز و دعاهای او برآورده می‌شود.

و فقط خدا میدونه که از بهمن ماه تا حالا چندبار، چند میلیون بار سلامتی پدر و مادرم رو آرزو کردم شاید که مرغ آمین از فراز سرم بگذرد.

مرغ آمینمرغ آمین درد آلودی است کاواره بمانده رفته تا آنسوی این بیداد خانه باز گشته رغبتش دیگر ز رنجوری نه سوی آب و دانه

و اما همه شما عزیزانی که تشریف آوردید، گفتگو ندارد که هیچ نمایشگاهی بدون حضور شما سروران معنی و مفهوم پیدا نخواهد کرد و تنها حضور شما برای دلگرمی ما کافی بود. با اینحال بزرگوارانه بازهم حمایت بی دریغ خودتان را به ما ارزانی داشتید. مهرتان پایدار.

کوتاهی، نواقص و کمبودهای ما را به بزرگواری خود ببخشید. خوبیهای ما را به دیگران و بدیهایمان را به خودمان گوشزد کنید. 

عمرتان طولانی

سایه تان مستدام

و عزت زیاد

شاهد سهرابی

استودیو همیشه سبز 

Yalda

استودیو همیشه سبز که امسال دکور یلدایی خودش رو مفصل تر از پارسال تهیه کرده

مجموعه طعم سبز با کیک و شیرینی های بسیار خوشمزه

مجموعه صبابافت با قلاب بافی های بسیار زیبا و خوش بافتش

مجموعه رنگین چوب با هنرهای پتینه و دکوپاژ و سلیقه خوبش

و

محصولات آرایشی بهداشتی اوریفلیم که احتما بسیار زیاد معرف حضورتون هست یا خودتون ممکنه مشتری دايمیش بوده باشید

Yalda exhibitionScreenshot  

آثار قلاب بافی از صبا بافت

For the first time Pantone introduces two shades, Rose Quartz and Serenity as the PANTONE Color of the Year 2016. Rose Quartz is a persuasive yet gentle tone that conveys compassion and a sense of composure. Serenity is weightless and airy, like the expanse of the blue sky above us, bringing feelings of respite and relaxation even in turbulent times.

Balance, Calming, Wellness, Compatible, Duality, Tranquility

Color of the year 2016

Bookworm

پ.ن: کپشن امشب برای شخص خودم و هر آن کس که به دلش نشست.

Uriage

طبق قرارى كه با خودشون داشتيم بعد از پايان دوره عكسهامون توسط منتقدين عكس ريويو ميشد و نظر اونها هم چاپ ميشه كه تا يكى دو هفته ديگه به دستم خواهد رسيد. 

احساس خوب امشبم رو دوست داشتم باهاتون شريك بشم. ☺️🍃🌿🍃🌿🍀🌿
@evergreenphotostudio

سفارش رنگين چوب 

تنها نکته اینه که در حال حاضر فقط با ثبت نام و دریافت بیعانه میتونیم این قاب عکسها رو خدمتتون تقدیم کنیم.

photo framesphoto frames

وگر جامه بر تن درد ناخداى

يا حتى ميشه اينطورى گفت كه 

خدا كشتى آنجا كه خواهد برد

وگر ناخدا جامه بر تن درد

Night View of the greek ShipOrder a print or buy a copy of this image

همه جا حضور فعال و پررنگ دارند

اما شاید بخاطر دیدن شهر پاریس، این شهر هنر و عشق و شراب و موسیقی امشب بیش از آنچه به من مربوط باشد برای مردم این شهر ناراحتم.

تعارف که نداریم، وقتی اطلاعاتت و سطح دسترسی مردم کشوری به اینترنت و رسانه های جمعی بیشتر باشه ناخودآگاه ایجاد علاقه و وابستگی و کنجکاوی و پیگیری میکنه اما این به اون معنا نیست که برای کشته شدن مردم بیگناه تو کشورهای دیگه ناراحت نشده باشم... 

Panoramic View of the Eiffel Tower

عکس استادم وقتی داشت زاویه نگاه من را تنظیم میکرد؛ غافل از اینکه شاگردش زاویه نگاه خودش را داشت

​"بابک عارفی"

Santoor

Newspaper Box

اما خرمالو كجاى اين داستان بود؟ 

روز نهم مهرماه با آمبولانس براى شروع استراحت مطلق خانگى به منزل آورده شدم و وقتى من رو  از حياط به داخل خانه ميبردند تنها درخت خرمالوى باغچه مان سبز سبز بود. براى من كه تنها منظره ام فقط سقف بود، زمان جايى ميان هفته اول مهر ماه متوقف شد. نيمه آبان ماه كه براى اولين بار از تخت بلند شدم و دو سه روزى طول كشيد تا من حفظ تعادل و راه رفتن را از نو بياموزم، اجازه پيدا كردم براى ام آر آى به بيمارستان بروم ولى داخل حياط كه شدم به شدت جا خوردم. . خرمالوهاى نارنجىِ نارنجى چسبيده به شاخه هاى لخت قهوه اى. با اينكه اون دوره براى من به تلخى و طولانى ١٠٠٠ سال گذشته بود ولى تصور ميكردم درختمان بايد درست مثل ٩ مهر باشد نه نيمه آبان. اينكه تقريبا ريزش هيچ برگى از درخت را نديم كاملا من رو بهت زده كرده بود و باعث شد با عصا چند دقيقه اى را زير درخت بمانم و فكر كنم كه دقيقا چه بلايى به سر من آمده بود. همين اتفاق باعث شده بود تا اسم خرمالو ميشنيدم تصوير يك درخت بى برگ كه ميوه هايش را بغل كرده در ذهنم نقش ببندد. امروز با خلق اين عكس سعى كردم تصوير ذهنى ام را از آنچه كه بود به يك شاهكار هنرى تبديل كنم. 

نور و رنگش كه بسيار چشم مرا مى نوازد. شما را نميدانم

خبر خوب دوم اینکه استودیو همیشه سبز از بقیه دوستانی که به نوعی به بزرگتر شدن مجموعه کمک میکنند و تمایل به شراکت ندارند هم دعوت میکنه به این مجموعه پیوسته بشن. یکی دوتاشون تو راه هستن.

کیک تولد همراه با تم داستان اسباب بازیها

Freedom

Candles

Casa BattloThe ceiling of the central room is a flat sky that forms a whirlpool which, as well as constituting another marine references, refers as is common with Gaudi, to the idea of generation the nature.

تا به خنده گويد كو كو

كو كو

يكى نشست و برخواست با بزرگان و ديگرى سفر. اين دو به تنهايى براى يك نَفَر به اندازه سالها دانشگاه رشد به همراه خواهد داشت. 
در سى و چهار سالگى آموختم حرفه اى به اين معنا نيست كه در كار خودت تبحر كافى داشته باشى. قطعا تبحر شرط اوليه و لازم هست ولى كافى نيست. 
تو ايران پرتره رو پيش سعيد دستورى ياد گرفتم تو اروپا پيش ريچارد دوما. هر دو در كارشون بسيار متبحر و هر دو بسيار حرفه اى. نه سعيد دستورى وقتى عكسهاى منو كه با ريچارد دوما گرفته بودم ايراد گرفت نه برعكس. حتى جالبه كه هر دو نديده و نشناخته براى هم احترام قائل بودن. سعيد دستورى نگفت چرا ميخواهى برى ولى ريچارد دوما پرسيد اومدى چى ياد بگيرى. 
هيچ كدام روش و كار خودشون رو به من ديكته نكردند. هيچ كدام نگفتند چه بكنم. هر دو ايستادند كنارم، من عكس گرفتم و آنها فقط انگار دستخط من رو زيبا تَر كرده باشند.... اما سبك و نگاه من رو عوض نكردند. هر دو تلاش كردند ترس را بگيرند و جسارت بدهند اما به شيوه خودشان. سعيد دستورى در ايران بى شك دستش براى آموزش بسته تَر است. ريچارد دوما در فرانسه دركى از قوانين دست و پا گير و بعضا مغرضانه و بى عدالتى ايران را نميشناسد. هردو از تعريف كردن و اقرار به عالى بودن عكس شاگردهايشان هيچ ابايى نداشتند. 
انقدر مقايسه اين دو برايم جالب است كه ميتوانم روزها در موردش حرف بزنم. 
اما....
يك اماى بزرگ اينجا روح من را ميخراشد. 
اما اينكه چرا ما در ايران به اندازه اى كه خودمان فكر ميكنيم حرفه اى نداريم؟
امروز آخرهاى كلاس ريچارد كه از كار من راضى بود بهم گفت ميخواهى از انجل عكس بگيرى؟ گفتم آره! گفت ميرم بهش بگم. أنجل گفت فقط يك دقيقه و نيم بهت وقت ميدم! اصولا اين اروپايي ها تعارف ندارند. به ريچارد گفتم ميخوام ازش يه پرتره داشته باشم با دستهاش. فك ميكنى بد بشه؟ گفت پس حتما اينكار رو بكن و عكس زير نتيجه تلاش امروز بود زير ٢ دقيقه. بدون فلش و امكانات استوديو. 

Black and white portrait of a man facing the window with on hand in his shoulder.
Ambient light only.

عكس رو بدون هيچ توضيح اضافه براى سعيد دستورى هم فرستادم و از اونجا كه انتظارى بجز حرفه اى بودن ازش نميرفت عينا با همان كلمات كه ريچارد عكس رو تحسين كرد و انتخابش كرد براى چاپ، سعيد دستورى هم من رو تشويق كرد. 

خلاصه قدر زر، زرگر شناسد 
قدر گوهر، گوهرى

به هر حال با عكسهاى اين سرى همراه ريچارد دوما كه همه با نور طبيعى و محيطى بود و عكسهايى كه از آموخته هايم با سعيد دستورى در استوديو و نور فلش آموخته بودم فكر ميكنم حالا وارد مرحله جديدى از عكاسى شده ام و نوبت به آموختن خلق پرتره هاى پيشرفته ترى است، حالا ايران، اروپا يا آمريكا. فرقى ندارد. فقط آموزگار بايد به معناى واقعى كلمه حرفه اى باشد. 

Screenshot

Today, me and a French man called Sebastian were working together, taking portraits of each other. later at the class everyone was busy with their editing and printing job except that Colombian guy (I need to ask his name again tomorrow) so I asked him to be my model. 

Me, him and for sure Richard, are quite satisfied with the result. 

hope you enjoy it 

October Fall

Screenshot

بعضى اتفاقات شايد آنقدرها هم دست نيافتنى نباشه ولى بايد تو ايران بزرگ شده باشى كه بفهمى فكر كردن به گذراندن يك وركشاپ ولو يك هفته اى در خارج از كشور، بخصوص اروپا براى يك زن ايرانى داراى همسر و فرزند كمى غير متداوله. در سفرهاى قبلى كه به همراه خانواده بودم لذت مضاعفى بردم ولى اينبار با اينكه همش در كلاس خواهم بود ولى اون بخشى از وجودم كه مادر و همسر هست از الان بسيار دلتنگه و دلش ميخواد ثانيه به ثانيه رو با خونواده اش قسمت كنه. اما اون بخش از خودم كه هميشه دلش ميخواست رشته مورد علاقه اش يعنى عكاسى رو پيش استادان مختلف دنيا بگذرونه، بسيار هيجان زده است. 

با اينهمه ايمان قلبى دارم كه بعد از حمايت مانى، قطعا انرژى فكرى و ذهنى كه براش گذاشتم منو امشب مسافر اين دوره عكاسى كرده 

ايمان دارم كه بخواهيم كه يقينا بهمون داده ميشه و باور دارم كه هركارى كه علاقه توش باشه هر روزش از روز قبل زيباتر و هيجان انگيز تَر ميشه. 

امروز به اين فكر ميكردم كه چطورى يك دوربين بسيار آماتور عكاسى تا اين حد مسير زندگيمو تغيير داد و حتما من در گذشته بايد كار خوبى انجام داده باشم كه در كشورى كه زنها بدون اجازه شوهرانشون حق داشتن پاسپورت ندارند من اجازه دارم به تنهايى سفر كنم 

من براى خيلى چيزها در زندگى بايد شكرگزار خالقم باشم و يكى از زيباترينهاش اين بود كه بليط به دستم داد و گفت: من تمام تلاشم رو كردم كه به اين سفر برى و تمام هزينه هاشو با عشق پرداختم و فقط ازت ميخوام كه بهت خوش بگذره و تا ميتونى استفاده كنى. شايد باورتون نشه كه من هنوز حتى وقت نكردم از خوشحالى شنيدن اين جمله گريه كنم . اين پست امشب من رو خيلى از زنها در دنيا بخونن براشون مسخره به نظر مياد. تقريبا بجز كشورهاى خاورميانه اينجور سفرها براى اكثر مردم كاملا عاديه. بايد ايرانى باشين تا بدونين از ماهها قبل وقت سفارت گرفتن و نامه نگارى و عليرغم تحريمها پرداخت پول كلاس به خارج از ايران چقدر ميتونه سخت و گاهى طاقت فرسا بشه انقدر كه بى خيال هدفت بشى. بايد زن باشى تا بفهمى چقدر موانع بيخود و بى جهت ميتونه بر سر راهت قرار بگيره كه حتى قابل ذكر كردن نباشه. اما بالاتر از همه اينها خواستن توانستن است.

color pencils

Color pencils with kitty

candlehomemade candle jar

پ.ن: قاب عکس در تصویر سوغاتی است که قراره با خودم برای تشکر ببرم. به کجا؟ برای که؟ خواهم گفت

Processed with Moldiv

they are felt with heart

یک نوع کنجکاوی وصف ناپذیری در بیننده القا میکند که دوست دارد موهای دخترک را کنار زده و چشم در چشم آن خیره شود. مکث طولانی بیننده روی عکس آن را به غزل سرایی وا میدارد و در نهایت ذهنش را به خودش مشغول میسازد. حالافکر کن به این شاهکار تمام عیار لطفی از لطافت طبیعت نیز افزوده شود.

آیا تو هم به اندازه من از دیدن این دو شاهکار خلقت لذت میبری؟

"The little Prince" - Saint-Exupéry

Quietly Willow Tree® sculptures

Processed with Moldiv

امروز از نوع دومش بود با فیلم پشت صحنه و نتیجه کار که در زیر ملاحظه میکنید

Timberland Shoes

Evergreen Room

Timberland shoes

كلا بچه آروم كن خوبى هستم 

keepsake Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

ای که یادت از همه پیر و جوان دل می رباید
می رباید
به هوای کوی تو هر لحظه دل پر می گشاید
به هوایت

Cute Girl

A tree prayer Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

 علیرغم همه اطلاع رسانیها فقط یک نفر شرکت کرد ولی حتی اگر همان یک نفر هم شرکت نمیکرد من خودم به تنهایی به این فوتو واک میرفتم. حس خوبی بود که با هزاران نفر در سراسر دنیا همصدا شوی و یک کار خوبی انجام دهی

این عکسها ماحصل فوتو واک ۲۰۱۵  

Abrisham Bridge Gonbad Mina Planetarium Tabiaat Bridge

Anniversary Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

اين مجموعه هايى كه من ادشون عكاسى ميكنم مجسمه هاى معروف willow tree هستند و خيلى خوشحالم كه بگم از طرف اين شركت تو نظرات ميهمانان من نوشته شده:

Dear Shahed:
Oh, what beautiful pictures! Each one is absolutely lovely, and shows what a wonderful talent you have! 

Thank you very much for sharing your photographs with us. Please know that we appreciate it very much, and that we wish you a world of happiness and success.
Most sincerely,
Marilyn Harre
DEMDACO

Angel of Light Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

    قربون بوی پیرهنت         

قربون بوی پیرهنت

قربون بوی پیرهنت

Embracing Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

يكبار دگر خانه ات آباد بگو سيب

You're the best Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

ولی کو که ما قدر بدونیم

Guardian Angel Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

..... صدایش کنی خواهر!! 

همین

Siblings

baby boy sitting on his pillow

کی باورش میشه که من برای رسیدن اول مهر روزشماری کنم؟

هر آدمی در زندگی فرشته ای دارد به نام امید که بهانه همان امید است که زنده است.

امیدتان پایدار

Angel of hope Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

کلاردشت را میگویم همان بهشت سرسبز ایران زمین که نمیدانم چرا بالاخره همیشه یک جای کار باید بلنگد. مثلا یکی اش همین آسفالت های کوچه و پس کوچه ها یا آشغالهای رنگ و وارنگ که در تمام طول مسیر به چشم میخورد. بدتر اینکه ساخت و ساز ویلاهای لوکس به شدت رونق دارد ولی انگار هرکس فقط مسوول ۴ دیواری خانه خودش هست و دیگر در قبال شهر، زباله، رانندگی، آسفالت و .... وظیفه ای ندارد. درختانش هم روز به روز تنک تر و تنها چیزی که سال به سال به این روند اضافه میشه حجم ترافیک و زباله و ویلاهای لوکس هست.

اما صبح وقتی بیدار شدی و از یک سربالایی تند بالا رفتی به یک راه میرسی که ابتدای جنگل است و ناخودآگاه غصه های خودت و مصایب شهر یادت میرود.

into the woods

همینطور که در جنگل ادامه بدی میرسی به یک هتل نیمه کاره و تپه های سرسبز که تمام شهر زیر پایت و مقابل رویت قرار میگیرد. آدم حس میکند اینجا به خدا بیشتر نزدیک شده و میتواند درگوشی با خدا صحبت کند. همینطور که خیره به دشت و شهر نگاه میکند، نفسهای عمیق میکشد و ریه هایش را از اکسیژن پر میکند برای روز مبادا.

enjoy your relaxation

بعد یادش میاید که نمیشود تا کلاردشت آمد و مازیچال نرفت. پس برمیگردد خانه و سوار ماشین میشود و تا جاییکه بتواند از مسیر ناهموار و جنگلی بکر مازیچال بالا میرود و مشغول عکاسی میشود.

بازهم نفس میکشد و حظ بصر میبرد میداند در بهترین حالت تا یکسال دیگر به اینجا نخواهد آمد و با همین فکر عمیقتر نفس میکشد.

Destination: heavenOrder a print or buy this photo

اين برگ را نگاه كن! از اين برگ عكس بينداز! جايش را معيّن كن، رنگش را و حالتى را كه به خود گرفته. آيا سال بعد، اين برگ همينگونه خواهد بود؟ 

summer fall

Tabiat bridgeTabiat Bridge (Persian: پل طبیعت ‎ Pol-e Tabi'at, literally:“Nature Bridge”) is the largest pedestrian overpass built in Tehran, Iran. The 270-metre (890 ft) bridge connects two public parks—Taleghani Park and Abo-Atash Park—by spanning the Shahid Modarres, one of the main highways in northern Tehran.[1] The word tabiat means "nature" in the Persian language.[1][2]
The bridge was designed by Leila Araghian. It has won several awards, including the Popular Choice Prize for Highways & Bridges from the Architizer A+ Awards, a global architectural competition based in New York.[3][4]

Our Universal LabHow to order your photos and which lab is the best for you

Think Big

اگر شما بستگانی در خارج از کشور دارین که دوست دارین عکسهای خوبتون رو براشون بفرستین و یا اگر خودتون در کشوری غیر از ایران زندگی میکنید و دلتون میخواد عکس یادگاری جدیدی از بستگانتون داشته باشید و بدون دردسر اونها رو چاپ و بسته بندی شده درب منزل تحویل بگیرید این پست مال شماست.

اگر شما به فرستادن کارت پستال و یا هدایای منحصر به فرد با عکس خودتون هستین این پست مال شماست.

وبسایت استودیو همیشه سبز امکان خرید و چاپ عکس آنلاین داره. مجموعه ما به چندین لابراتوار مطرح در آمریکا و اروپا متصل است که سفارش شما رو میگیرند، اونها رو بر روی متریالهای مختلفی که  مد نظر شماست، از چاپ بر روی کاغذ گرفته تا قاب موبایل و کوسن و جاسویچی و... چاپ میکنند و درب منزل تحویل میدن.

اگر شما ساکن آمریکا یا کانادا هستید گزینه های بیشتری پیش روی شما قرار داره.

چاب بر روی تقویم، قاب موبایل و تبلت، تخته شاسی، کارت تبریک و ...

شما میتونین عکسهای خودتون رو در استودیو بگیرید و بعد روی وبسایت براتون پروفایلی با نام کاربری و رمز ورود تشکیل میشه و بعد با این رمز هم شما به عکسها دسترسی دارین و هم در صورت در اختیار قرار دادن این رمز به عزیزانتان در خارج از کشور آنها میتوانند بی واسطه عکسها را سفارش دهند و تحویل گیرند.

این امکان بخصوص برای کسانی که برای کارهای اداری به عکس چاپ شده فوری نیاز دارند ولی بستگانشون در ایران هستند خیلی کارآمد هست.

ضمنا انجمن های ایرانی خارج از کشور هم میتوانند ار مجموعه عکسهای طبیعت روی وبسایت ما کارت پستال، تقویم و هدایای تبلیغاتی ارزشمند دیگر سفارش دهند. بدیهیه که بعد از چندین سفارش کد تخفیف مشتریان وفادار بهتون تعلق میگیره.

ایرانیان عزیز ساکن ایران هم چنانچه امکان خرید انلاین با ویزا یا مستر کارت دارند میتوانند بدون اینکه چاپ عکسهاشون رو به دست ما و لابراتواهای داخل ایران بسپرند، مستقیما روی وبسایت سفارش دهند و درب منزل تحویل گیرند. ایرانیانی که تمایل به چاپ و ثبت سفارش انلاین دارند ولی دسترسی به کردیت کارت ندارند میتوانن با خود مجموعه تماس بگیرند. توضیحات و نحوه ثبت سفارش به اطلاعشون خواهد رسید.

پس از انتخاب عکس گزینه خرید را همانطور که در شکل نشان داده شده میتوانید پیدا کنید

این پست به سفارش و درخواست خانه مجازی ایران و کلمبیا در کانادا نوشته شده است و حق استفاده از مطلب و نشر و ترجمه آن آزاد است.

I named her Memol as she reminds me of a cartoon when I was a child. There was a nice girl with big beautiful eyes and her name was Memol. 

I created an individual folder for her and obviously I will upload some more photos later. 

ایشون ممول خانم هستن و رسما اشک ما و همسایه ها رو در آوردن وقتی فهمیدیم مادر نداره. کلی دردسر کشیدیم تا از تو موتور ماشین و جاهای عجیب غریب نجاتش دادیم و در حال حاضر خونه دار شده.

MemolMemol in Evergreen Photostudio

بدست آوردن بعضى چيزها يا حتى از دست ندادن داشته هامون گاهى بهايى داره كه بايد پرداخت

از دست دادن ها ميشن درسى براى زندگى، به اميد اينكه آينده دستاوردهاى بهترى با خودش به همراه بياره 

احتياج دارم ذهنم رو جمع و جور كنم و دوباره در كنار كار حرفه اى عكاسى، دستكم روزى يك شات فقط براى دل خودم بزنم صرفنظر از ابزار، فقط براى خودم

ميوه باشه و پوست كنده 

Melika Eftekharian - Poet

Peak

امسال خواهرش دنیا اومده بود

معرفی میکنم: حنا دختری ۱۲ روزه

Baby Collage

me and myself

Still waiting...

امیدوارم فردا که بیدار شدم تصور بهتری از خودم بدست آورده باشم

Nectarine

آرزوهاشون کوچیک و دست یافتنی و سرشار از بی مسؤلیتی

Bvlgari woman's sunglasses

دلمون برای بقیه هم تنگ شده. جمع بسیار خوبی بودیم که الان هر کدومشون یه سر دنیان

خیلی سخت بود. موقع عکاسی ازش به اندازه یه مسابقه دو عرق ریختم. چندبار وسطش ناامید شدم. برام مهم بود این عکس رو بدون ادیت و مونتاژ در بیارم. برام مهم بود ادیتش فقط برای پاک کردن گوشه ای از دسته عینک بکار بره نه کل شیشه

برام مهم بود اون نور به یه شیب خاصی رو صفحه بشینه. وسط عکاسی شاید اغراق نباشه اگه بگم اشکم در اومد و حداقل به دونفر برای کمک نیاز داشتم ولی کاملا دست تنها بودم. برای نگه داشتنش از نخ و میله و چسب حرارتی و هرچی بگین امتحان کردم. سخت بود ولی ایمان داشتم میتونم. باید میتونستم

نتیجه اش بد نشد نه؟

Bvlgari woman's sunglasses

بسیار خوشمزه و عالی

Little boy with too much homework to do, looking overwhelmed

The brother typewriter

اما حالا براى اولين بار يه حس دوگانه اى نسبت بهش دارم. در برزخ بين اينكه اين يه شاهكار عكاسى به حساب مياد يا صرفا يه خطاى عكاسى هست موندم. هم حس مينيماليستى و ماورائى بهش دارم هم بلاتكليفى

خلاصه موندم پاكش كنم بره يا باهاش پز بدم

خودم به عنوان عكاسى هنوز نياز دارم بيشتر نگاهش كنم. شما چه حسى دارين؟

اینم منم در برزخ بین اتاق پسرم و هتل مذاکرات در وین... همچین بی اعصابی هستم

Rafaello

درآوردن همچين رنگى با منوهاى خود دوربين بدون اديت هم عالمى داره كه من خيلى خوشحالم باهاش آشنا شدم

Colorful CandiesBuy royalty-free of this photo online

Tea in porcelain cupBuy royalty free of this photo online.

دلیلشم اینه که میخوام ببینم عکاسی از چای که هر روز مینوشیم مگه چقدر میتونه سخت باشه. دلم میخواد مدلهای دیگه رو هم امتحان کنم

Afternoon greet tea

The book

oil in water abstract

Afternoon Coffee milk with biscuits

موشا و ميشاى ما خيلى بزرگ و با نمك شدن

Bvlgari Woman's eyewear

هم نیمرخ هم سه رخ

آلبوم عكس خانوادگى با جلد نرم 

اين آلبومها بسيار سبك هستند و به هر سايزى دلتون بخواد طراحى ميشن

Humphrey Bogart Lighting

Little cutie playing with a kitten

البته یه روزهایی چیزی که بیشتر از عکاسی فکرمو به خودش مشغول میکنه اینه که از چی عکس بگیرم

Love (everlasting and true) Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

Je t'aime (I love you) Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

win - win

امروز كلا سعى كردم عكس معروف همفرى بوگارت رو روى همسرم پياده كنم ولى حالا كه عكس گرفته شده نيست فعلا عكس اصلى رو ميذارم و بعد هفته آينده هم عكس خودم رو جهت مقايسه 

مخصوصا اگه سوژه دوست خوب عکاس باشه در دوران راهنمایی

هعی!!! جوونی

Simple Joy Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

از دل من اما چه کسی نقش تو را خواهد شست؟

Behind a rainy window

تاكييد ميكنم، واقعا عالى بود. يك محوطه بسيار بزرگ كه در فضاى بازش كلى تانك و موشك و فانتوم و ... و محوطه داخلى موزه كه شامل ٧ تالار است كه تو هر بخش تمام اتفاقاتى كه تو ٨ سال جنگ برامون اتفاق افتاد به زيبايى نشون داده شده. 

زياد تعريف كنم مثل اين ميمونه كه وسط يه فيلم جذاب بگم آخرش چى ميشه. بنابراين فقط توصيه ميكنم در اولين فرصت از اين مجموعه ديدن كنيد.

آدم حق دارد ناراحت شود ولی حق ندارد ناراحت بماند. معرفی میکنم: مهمانهای بسیار خوانده ی جدید خونه ما. البته گربه سفیده هم یجایی تو اون بالکن برای خودش لولیده بود و حال نداشت بیاید جلوی دوربین

Rain dropsDroplets on the window ​

کار سختی نیست اصلا فقط خیلی حوصله میخواد بشینی یه فرم خیلی خوب که در اومد عکس بگیری. حالا نه که این دو عکس فرمشون خیلی عالی باشه ولی کلی دوربینم شات خورد تا همین دوتا رو انتخاب کردم

smokegraphy

Smokegraphy

این کلکسیونرها هم عجب دنیایی دارند ها

Tin Tin in Marlinspike Hall

خیلی حس خوبی به آدم میدن خیلی

 Happiness معرفی میکنم 

Happiness Willow Tree® sculpturesWillow Tree® sculptures

اینم دستپخت امروز

Dior - Rouge

بعد ميگم خودم كه ميفهمم

. فعلا مدلم شده خواهر زاده ام

بعد از دانشگاه میاد اینجا عکسشو میگیرم و میره 

خلاصه با اینکه هیچ کدومشون جمعه نبوده و نیستند ولی واقعا که درس معلم ار بود زمزمه محبتی جمعه به مکتب اورد طفل گریز پای را

حالا در مورد درس شخیص عکاسی که من اصلا گریز پا نیستم ولی کلا خواستم بگم خوشحالم

همین

پ.ن: پسرم - سپهر - در حالیکه کلاس دوم دبستان رو داره به پایان میرسونه

فقط گاهی نگرانم که نتونم ادامه اش بدم

آمار سایت نشون میده بطور متوسط هر روز وبلاگم ۵۰ بازدیدکننده داره اما خوب کسی نظری نمیده و من هنوز نمیدونم بین این افراد کسی هم هست که واقعا خودش منتظر باشه ببینه من عکس میگیرم یا نه... ولی بیش از اون، چیزی که برای خودم مهمه اینه که یه حرفی زدم و بتونم با هر سختی که شده روش وایسم

امشبم مراسم سالگرد فوت يكى از اقوام بود و من فقط تنها عكسى از جايى كه بوديم دارم

به قول تدگرانت عکاس مشهور کانادایی: هنگامی که از افراد عکاسی رنگی میکنید لباسهای آنها را عکاسی میکنید ولی هنگامی که عکس سیاه و سفید میگیرید روح آنها را به تصویر میکشید

استاد دستوری همیشه بهم میگن یسری عکس هست که ممکنه مشتری دوستش نداشته باشه ولی نشون یک هنرمند بدی حتما خوشش میاد. نه که حالا بخوام اسم هنرمند رو خودم بذارم ولی ظاهرا هر عکسی من دوست دارم مشتری دوست نداره و هر عکسی مشتری میپسنده من زیاد باهاش ارتباط برقرار نمیکنم بنابراین تصمیم گرفتم صرفنظر از علاقه اونها یا تلاش برای راضی کردنشون فقط عکس خودمو بگیرم و ازش لذت ببرم

پ.ن: البته خیلیهای دیگه هم مثل من فکر میکنند 

پ.ن: روز ۲۹ ام

Father and Son

کم کم دیگه میرم بیرون بهونه اش رو میگیرم و اگه نباشه یکم نگرانش میشم یا دلتنگ

White cat

از کتابهای قدیمیش گرفته تا کم کم اورجینالش و این عروسکهاش و ... و خیلی هم دوست داشتنی اند

24|365

M like mother

نمیدونم کی کجا و چجوری این لاله با گوشت و خون من عجیب شد و اصلا نمیتونم به نبودنش فکر کنم. گاهی یسری اشیا برای من قیمتشون خیلی بیشتر از قیمت واقعیشون میشه و این چراغ  یکی از اونهاست. از این تیپ چراغ چه قدیمی چه جدید خیلی تو بازار هست ولی فرم بدنه این و نسبت ارتفاع به پهنا و قوس لاله ی این یکی رو از همه بیشتر دوست دارم

عکس شماره بیست و دو از ۳۶۵ 

Nostalgia

مثل همين الان كه عكسم از يه جا ديگه داره آپلود ميشه و خودم دارم اينجا مينويسم

The Shoe

به هر حال مشغول خريد در خيابون ونك بوديم كه با اين جوونهاى خوش ذوق مواجه شديم و يك نيم ساعتى لذت برديم از اجراشون. خداكنه جلوشونو نگيرن

چالش روز بيستم از سيصد و شصت و پنج

گرچه دلم میخواست عکس بگیرم 

این آرزویی بود که کارخونه سازنده این مجسمه های زیبا تو جعبه اش گذاشته بود. کلا داشتن یه چیزهایی مثل این سوای ارزش مادی که بالاخره داره پول بالاش میره ارزش معنوی بیشتری داره. بنظرم سازنده یک تیکه از وجودشو تو این مجسمه های بدون صورت جا گذاشته. اسم این اثر مهربانی هست که واقعا برازنده است 

اینهمه حاشیه رفتم که بگم من واقعا از این مجموعه خوشم اومده. امیدوارم مطلب رو رسونده باشم

روز هفدهم از چالش ۳۶۵ عکس 

قبول نیست

وضعیت این روزهای من.... تمام شکلاتها رو هم که بخورم باز هنوز این فیلم به سه شنبه نمیرسه

از اونجایی که این چای کاملا خالص هست اجازه ورود به ایران نداره و فقط تو مناطق آزاد مثل کیش گیر میاد. منکه هربار میرم تنها خریدم فقط چایه

عکس روز امروز اختصاص داره به ایشون و اعلام پایان هفته دوم از چالش ۳۶۵ عکس

همین دکل بزرگ که از نظر خیلیها چندتا آهن پاره است داره نفت ایران رو میکشه بیرون برای من و تو 

اهواز - همون شهری که کودکانش ممکنه کنار دکل نفت زندگی و بازی کنن و فقط پول یکی از این چاهها میتونه این شهر رو از دبی و عربستان برتر کنه ولی هنوز که هنوزه تو کوچه خیابونش که راه میری بعد از ۳۰ سال بوی جنگ میده

دوازدهمین روز چالش ۳۶۵ عکس من اختصاص داره به دکل حفاری نفت و ابراز تشکر از همه کسانی که تو گرمای جنوب روزها و ماهها روی زمین یا روی دریا مشغول حفاری هستن. باشد که روزی عواید اینکار نصیب کشور خودمون بشه

مهمانسرای اهواز هستم - ادامه پروژه فیلمبرداری و شب یازدهم چالش ۳۶۵ عکس رو پشت سر میگذرونم

حالا فقط مونده ۳۵۵ روز

در هر صورت امشب همزمان با نصب برنامه ریموت شوتینگ دوربین کانن این عکس رو به عنوان اولین چالش گرفتم و بر روی وبسایتم قرار دادم. امیدوارم شما هم منو حمایت کنین که این کار بسی از شروع کردن ورزش و ترک سیگار و انجام روزی نیم ساعت پیاده روی و انواع ترک عادتهای دیگه سخت تره

راه اندازى يك بيزنس در درجه اول به علم نياز داره ولى اين تازه در خوشبينانه ترين حالت ٥٠٪ ماجراست و بقيه آن شامل دانستن آداب معاشرت، مخاطب شناسى، جامعه شناسى، بازاريابى، حسابدارى، براى من بعضا نجارى و ساخت كاردستى، يادگيرى "نه" گفتن، قدرشناسى، كنترل بودجه، علم تبليغات، و .... هست كه اگر كسى بخواهد در شهرى مثل تهران كه رقباى مطرحى در آن مشغول فعاليت هستند سرپا بماند و حرفى براى زدن داشته باشد در همه اين زمينه هاى گفته شده بايد بهترين باشد

ولنتاين در استوديو هميشه سبز

مرتضی پاشاییمگه میشه باشی و تنها بمونم

به قول مسیح علینژاد: من جنبه آشنایی با مرتضی پاشایی رو نداشتم، قلبم داره با شنیدن صداش فشرده میشه. ولی از اون سخت تر و تلختر اینکه فکر نمیکردم سر سوژه عکاسی دیروز برای گرفتن عکس این شمع خاموش  بخوام به این زودی ازش استفاده کنم

من بابت نعمتهایی که خدا بهم داده شاکرم ولی به رفتن این هنرمند هم به شدت حسادت میکنم. اینقدر محبوب و اینقدر دوست داشتنی؟ اینهمه بی ادعا؟  اینهمه رها؟ و اینهمه ماندگار؟

 شروع کردن هر کاری سخته، شروع کردنش به تنهایی سخت تر. از همون ابتدای کار تو خونمون شروع کردم به کار عکاسی یک عالمه دوست خوب پیدا کردم و البته چندتایی  رو هم از دست دادم. برای منی که همیشه برام مهم همه رو راضی نگه دارم خیلی سخت بود و البته غم انگیز ولی بعدتر ها یاد گرفتم برای موفقیت لازم نیست به این فکر کنی که دیگران در موردت چی فکر میکنن

چهار سال گذشته و من بارها بارها از ته دل خوشحال شدم و بارها و بارها از اینکه مورد قضاوت قرار گرفتم دلم شکسته. بارها بارها دست دوستی دراز کردم و همه اول دست دادن ولی بعد کم کم پیداشون نشد و لحظه ای که میخواستمشون تنها بودم. به هر حال بهترین کار اینه که آدم مطمين باشه خودش به تنهایی از عهده هرکاری بر میاد بعد اگه دوست داشت دستتشو دراز کنه برای کمک

دوستانی پیدا کردم که همیشه مشوقم بودن. هرجا مطلبی عکسی ایده ای دیدن حتما یادم بودن و برام ایمیل کردن یا مسج فرستادن... خوبیهامو به دیگران گفتن و عیبهامو به خودم

من هنوز خیلی راه دارم تا به جایی که همیشه آرزو داشتم برسم ولی این عکسها رو صرفا برای خودم میذارم که بدونم درست زمانی که انتظارشو نداری اون چیزی رو که میخواستی بدست میاری... ولی باید خیلی سخت کوش باشی تا از دستش ندی

سخت ترین جای کار اون اعتماد به نفسش بود.... ترس .. ترس و باز هم ترس از قضاوت مردم. از اینکه مورد قبول واقع نشی یا کارت رو دوست نداشته باشن. حتی تا ماهها به نزدیکترین افراد فامیلم هم نگفته بودم میترسیدم بخاطر رودربایستی مجبور شن بیان پیشم. حتی مطمين نبودم اگر بهم نه بگویند آیا من ناراحت میشم یا بی تفاوت؟ زمان زیادی لازم بود که همه اینها برام حل بشه... باید آدمهای زیادی رو میدیدم و تجربه های زیادی به دست میاوردم و هنوز هم همچنان لازمه که آدمهای بیشتری ببینم، کتابهای بیشتری بخونم و تجربه های بیشتری به دست بیارم. الان با افتخار دوستان و آشنایان و نزدیکترین کسانم رو دعوت میکنم و اگر دعوتم رو پذیرا نباشند ناراحت نمیشم و فکر نمیکنم دارن منو قضاوت میکنن.  این اتفاق برایم من زمانی افتاد که دختر عموم شروع کرد به شیرینی پزی و با چندتا نمایشگاه اونها رو به دیگران از جمله اقوام عرضه کرد. اون روز با خودم میگفتم خوب من اگر بخوام شیرینی بخرم چه بهتر که به دختر عموم بگم. هم به موادش اطمینان دارم هم اگه قراره پول من سودی برای کسی داشته باشه بذار به فامیل برسه. بعد یکهو دیدم که خوب خیلی طبیعیه که دیگران هم در مورد من همین فکر رو بکنن و درست همونجا بود که نگرانیم برطرف شد

گفتنی ها زیاده و من خیلی دوست دارم سر صبر همه رو بازگو کنم

 اما فقط بدونین که واقعا عزیزترین صفحه وبسایتم همون صفحه نظرات میهمانان هست که هر روز میخونمش و چقدر خوشحال میشم اگه بقیه شما هم اونجا برام یادگاری بنویسین 

پسر کوچولویی که تا دیروز هرچی میگفتی فکر میکرد اینست و جز این نیست کم کم میفهمه که میتونه بگه چشم ولی زیرزیرکی کار خودشو بکنه و تو توی دلت هم این اخلاق رو تحسین کنی چون قطعا براش خوبه و هم لجت میگیره و نگران میشی چون مطمئن نیستی همیشه همین کار خودشو کردن لزوما درست باشه و اونو به دردسر نندازه

مادر که باشی مسولیت بزرگی به دوش داری هرچقدر که اطرافیانت همه زحماتت رو نادیده بگیرند. مادر که باشی فکرهای احمقانه گاهی اشکتو در میاره... مثلا ممکنه با خودت فکر کنی اگر من نباشم چه کسی لباسهاشو اتو میکنه؟؟؟ نکنه پدرش لباس بدون اتو تنش کنه و بگه ای بابا مهم نیست... کی به اتوی لباس این نگاه میکنه؟ و شنیدن همین یک جمله ساده برای سالها دلت رو میلرزونه

مادر که باشی بخاطر اشتباهات بچه ات ممکنه هزاران بار تذکر بدی... تهدید کنی، تنبیه کنی حتی شاید ضربه ای پشت دستش بزنی ولی شب موقع خواب وقتی همه خوابیدن تنهایی بیدار شی و اشک بریزی و غصه بخوری چون میدونی بچه ات هرگز فرق بین کار بد و خودش رو نمیفهمه... اون هرگز نمیفهمه تنبیهش بخاطر کار بدش بوده ولی مامانش تحت هر شرایطی دوستش داره.. حتی اگه روزی هزار بگی دوستش داری

اما حالا همه اینها به کنار، تابستان آمده و من غصه اینو هم دارم که حالا ۴ ماه آینده رو باید تو خونه باهاش چه کنم؟ من الان میفهمم منظورم مادرمو که میگفت از تابستون خوشم نمیاد چون نظم زندگیمو بهم میزنه

از اون روز به بعد تا مدتها شبانه روز داشتم میخوندم و یاد میگرفتم. کتاب، وبسایت، فیلم، مقاله و هرچیزی که دستم میرسید 

بعد پسرم رو کردم مدل و ازش یک عکس گرفتم با اون عکس دوستای مهدکودکش رو دعوت کردم بیان برای عکاسی. تا یکسال و نیم بعد کارم همین بود تا اینکه خونمون جابجا شد ... بعدترها کم کم به عرصه عکاسی صنعتی هم کشیده شدم و وارد یکی دیگه از فیلدهای مورد علاقم که همون عکاسی تبلیغاتیه شدم

این وسطها هم یکسال و نیم در جزیره کیش زندگی کردیم و کلا از همه دوستاها و آشناهایی که به واسطه کارم باهاشون آشنا شده بودم جدا شدم بعد از یک مدت که دوربین دستم نگرفتم دوباره شروع کردم از مناظر و اتفاقات کیش عکاسی کردم تا اینکه یکبار عکسهای جشنواره تابستانی کیش رو دویچه وله دادم و اونها عکسها رو برام منتشر کردن

چندین پروژه فیلمبرداری از شرکت شلومبرژه هم درست در همون سالهایی که کیش زندگی میکردیم انجام دادم که از جمله کارهای بسیار موفقم بود ولی اجازه انتشار ندارم

به هر حال امروز که دوباره این عکس رو دیدم یادم افتاد شروع مسیری که الان درش هستم با این عکس بود

در این عکس پسر من ۳ سال و نیمه بود 

اولین عکس گرفته شده بعد از ورود به دنیای حرفه ای

Chocolate

Want to eat some?

باعث افتخاره که اعلام کنم که جای جدیدمون تو جردن بین میرداماد و ظفره

خیلی بزرگتره

پارکینگ اختصاصی هم داره

کماکان مثل گذشته عکاسی در محل زندگی شما هم انجام میشه

کلاسهای آموزشی هم صبحها دایر هست

امکان روتوش عکسهای قدیمی و اسکن عکس و اسلاید هم اضافه شده

عکاسی صنعتی در استودیو و در محل بعلاوه عکاسی از محصولات با فضاسازی و در صورت نیاز همراه با مدل

طراحی و چاپ بروشور و تهیه آلبوم دیجیتال و تهیه فیلم و تیزر تبلیغاتی هم از قبل بوده و کماکان هم هست

از اونجاییکه فیلمها قابل نشر نیستن خوشحال میشم تشریف بیاورید از نزدیک ملاحظه کنید

Later I decided to stick to the photography. 

Burial Vat - middle of second millennium - Iran, Haft_tappeh

در این نوع قبور، مردگان را در خمره‌هایی قرار می‌دادند . بیشتر محققین معتقدند که نوع تدفین ارتباط نزدیکی با وضعیت جنین در داخل رحم مادر دارد؛ یعنی همان طور که انسان در رحم مادر قرار گرفته، پس از مرگ نیز به همان حالت به خاک سپرده می‌شود . این نوع تدفین گویای فلسفه ی مرگ و زندگی است؛ تولدی نو، بدین معنی که همین جسم با این اعتقاد زندگی جدید را شروع کرده است و حیات دوباره در جهان دیگر خواهد داشت . به همین منظور ابزارکاری که او به طور کلی که به هنگام حیات با آنها سروکار داشت را همراه وی دفن می نمودند.

 آموزش عکاسی به زبان آدمیزاد - خصوصی و نیمه خصوصی

مقدماتی شامل کار با دوربینهای اس ال آر و عکاسی به روش منوآل

پیشرفته شامل تکتیکهای مختلف عکاسی و نورپردازی آتلیه ای

همراه با آموزش لایتروم و ادیت عکسها

شروع دوره سوم: هفته دوم مهرماه ۹۲

the riven seineThe Seine (/seɪn/ sayn; French: La Seine, pronounced: [la sɛːn]) is a 776-kilometre (482 mi) long river and an important commercial waterway within the Paris Basin in the north of France. It rises at Source-Seine, 30 kilometres (19 mi) northwest of Dijon in northeastern France in the Langres plateau, flowing through Paris and into the English Channel at Le Havre (and Honfleur on the left bank).[1] It is navigable by ocean-going vessels as far as Rouen, 120 kilometres (75 mi) from the sea. Over 60 percent of its length, as far as Burgundy, is negotiable by commercial riverboats and nearly its whole length is available for recreational boating; excursion boats offer sightseeing tours of the Rive Droiteand Rive Gauche within the city of Paris.
There are 37 bridges within Paris and dozens more spanning the river outside the city. Examples in Paris include the Pont Louis-Philippe and Pont Neuf, the latter of which dates back to 1607. Outside the city, examples include the Pont de Normandie, one of the longest cable-stayed bridges in the world, which links Le Havre to Honfleur.

The river was a popular site for suicides and the disposal of bodies of murder victims. In 2007, 55 bodies were retrieved from its waters; in February 2008, the body of supermodel-turned-activist Katoucha Niane was found there. In the late 1700s and early 1800s over the space of six years 306 bodies were retrieved, the highest number in one day being 16. They were kept in the morgue for many years, and some were never identified.

The Louver Museum

کهن دیارا

دیار یارا

به عزم رفتن دل از تو کندم

ولی جز اینجا 

وطن گزیدن 

نمیتوانم، نمیتوانم

تقریبا در چند سال گذشته هرکاری کردم که از ایران برم ولی قصه من شده بود مثل قصه لیلی با من است. هرچه من سعی میکردم رو به جلو برم برای رفتن دنیا وارونه میشد و مسیر رو اینوری میکرد

ولی حالا میبینم خیلی هم بد نشده از اینکه نرفتم. خونه و زندگیم و مدرسه بچه ام و آدمهای دور و برم و همه و همه چیزایی نبودن که تو این موقعیت بتونم از اول شروع کنم

اولین روز مدرسه پسرم به خوبی برگزار شد و من حس میکنم نه تنها اون بلکه خودمم وارد مرحله تازه ای از زندگی شدم

کلا به دنیا آوردن فرزند مسئولیت پذیری بالایی میخواد و هر مقطعی که جلوتر میرم حس میکنم ابن بار سنگین تر میشه و اولین آرزو و دعای من میشه اینکه از پس این مسئولیت بزرگ به خوبی بر بیام

سال اول دبستان من سال بمباران تهران بود و وسط سال تحصیلی بود که گفتن تهران رو تخلیه کنین و طبیعتا خانواده منهم مثل خیلی از تهرانیا شهر و خونه رو رها کردند و رفتند. پدرم اون سالها استاد دانشگاه قزوین بود و یک سوئیت کوچولو به خونواده دادن و من چندماهی اونجا رفتم مدرسه

اشکال کار اینجا بود که ما هنوز حتی نصف حروف الفبا رو هم یاد نگرفته بودیم که رفتیم مدرسه جدید و بچه های اونجا فقط چند تا از حروف الفبای دیگه مونده بود تا کل الفبا رو یاد بگیرن

روز اول که وارد مدرسه شدم دیکته داشتیم و من نمره ۸ گرفتم

من هنوز درک نمیکنم چرا اون مدرس هیچ وقت نخواست فرقی بین من که مهمان بودم با بقیه که کل الفبا رو بلد بودن قایل بشه. در هر صورت به مادرم گفتند که هر شب ۳۰ بار از روی درس مزرعه گندم بهش دیکته بگو. مادر خودم هم آموزگار بود در تهران و هر چه سعی کرد به اونها تفهیم کنه شرایط و نحوه آموزش الفبا در مدرسه خودم رو تو خرجشون نرفت که نرفت

معلم دبستان من دختر آقای نیرزاده معروف بود که سالها قبل از دنیا آمدن من به بچه ها در تلوزیون الفبا درس میداد. شیوه منحصر به فردی داشت و با بقیه دبیران فرق میکرد

خلاصه من برای چند ماه هر شب سه ماه از روی درس مزرعه گندم دیکته نوشتم

مزرعه گندم

روزی دانش آموزان با معلم خود به یک مزرعه رفتند..

وقتی مدارس باز شد یادمه شکایت مدرسه قزوین رو پیش معلمم کردم و با لطف اون اون سال به بهترین شکل و با معدل ۲۰ تموم شد

خاطرات خوب و بد تحصیل من زیاد هستند ولی در مجموع به دلیل اینکه هر روزی خبر یتیم شدن یکسری از همشاگردیهامو میشنیدم و گاهی با آژیر خطر مجبور میشدیم به پناهگاه بریم و نمیدونستیم آیا امروز که خونه بریم پدر مادرمون زنده هستند یا نه خیلی تلخ و سخت گذشت

من امروز در جایگاه مادر حس میکنم با توجه به تجربه و خاطرات خودم بای برای فرزندم فقط امنیت و آرامش آرزو کنم تا کسب مدارج عالی اما امیدوارم سرنوشت براش آینده درخشانی رو رقم بزنه

برای همه کودکان ایران زمین

The woodOrder a print or buy this photo online.

یه وقتهایی هست که ما یه جای اشتباهی دنبال گمشده هامون میگردیم

میخواهیم هنرمند بشیم میریم مهندس میشیم

میخواهیم کارگردان بشیم میریم دکتر میشیم

میخواهیم نقاش بشیم میریم معلم میشیم

و همینطوری هی اشتباهی میریم جلو. این وسط تو این اشتباهی رفتن ها بعضی ها شانس میارن و یهو گنج پیدا میکنن یا مکانی برای آرامش، بعضی ها هم همینطور واله و سرگردون سالها دنبال گمشده اشون میگردن و هیچ کس رو هم بین راه نمیبینن که بهشون بگه مسیر رو اشتباه اومده

یکی رو میشناختم میخواست خلبان بشه مهندسی معدن قبول شد و گفت میخواستیم ۷ تا آسمون بریم بالا حالا ۷ طبقه رفتیم زیر زمین ولی مهندس معدن خوبی هم نشد. مثل میلیونها نفر دیگه فقط مهندس شده 

اشکال اینجاست که همه آدرسهای دنیا بالاخره به یه جایی میرسن و سخته کسی تشخیص بده مسیرش اشتباهه. چون درآمد داره، چون خونه خریده یا چون هزار و یک دلیل

موجه و ناموجه داره دیگه باورش برای خودش هم سخته که مسیرش از اول این نبوده

بنظرم این واقعیت خیلی تلخیه که خیلی وقتها ما یه جای اشتباهی دنبال گمشده هامون میگردیم و غالب مواقع گمشده های دیگرانو پیدا میکنیم

The lonely mushroomMushroom

گاهی زیر پاتو هم نگاه کن

Morning leafOrder a print or buy this photo online

تا همین یکسال پیش مطمئن بودم محاله تو ایران خبر خوب پیش بیاد ولی از چندماه پیش دارم تو نظرم تجدید نظر میکنم. به گفته یکی از دوستان سعی کردم تو انزوا نباشم و در جمع مردم باشم و خودم خودم رو آدم حساب کنم حتی اگه منو به حساب نیارن

امروز دوباره یاد حرفش افتادم و خوشحالم که اعتماد کردم

این عکس اول صبح یک روز زیابی شهریور در کلاردشت گرفته شده و نوید شروع یک روز زیبا رو میده باشد که صبح زیبای ایران هم در حال طلوع باشه و آفتاب درخشانش بر تارک دماوند بتابد و بدرخشد 

Fall

what a pity would it be if it wasn't RAW.

Hello sunBuy online or order a print of this photo

توروخدا شما بگین؟ گل آفتابگردون به تنهایی شادی آور و ضد افسردگی نیست؟

Destination: heavenOrder a print or buy this photo

وقتی من دلم میگیرد تمام سعی خودم رو میکنم که به چیزای خیلی خوب فک کنم

از وقتی عکاسی میکنم کمی هم فکر کردن به موضوعات خوب برام راحتتر شده. همین که یک عکس رو بیارم بذارم جلوی روم ذهن ناآرومم میره توی خاطره روزی که اون عکس ثبت شد و یادش میره چند لحظه قبل داشت به چی فکر میکرد

مهم نیست عکسم یک جاده خاکی مه گرفته وهم آلود پاییزی باشه، مهم اینه که به خودم کمک کردم افکارمو کنترل کنم و همین نصف قضیه رو حل میکنه

foggy wood

روز چهارشنبه ما کلا به ترافیک جاده گذشت. اصلا حواسمون نبود که برای رفتن به کلاردشت باید جاده دیزین شمشک رو انتخاب میکردیم و همین بی حواسی ما رو ۱۰ ساعت تو جاده نگه داشت

ولی خوب شد برنگشتیم و ادامه دادیم. من بعد از سالها دوباره داشتم میرفتم کلاردشت و یکسال و نیم بود که دنیای من شده بود جزیره کیش

دلم برای کوه و جنگل و بارون و مه تنگ شده بود. تنها وجه اشتراک این سفر هوای مرطوب و شرجی بود ولی شرجی کلاردشت بسیار خنک و دلپذیر بود اما شرجی کیش گرم و نفس گیر

فردای اون روز کذایی یکمی که بطرف کوه بری یک جایی هست به اسم مازیچال و جنگل حفاظت شده ای محسوب میشه. نسبت به بقیه جاها خیلی تمیزتره ولی هنوزم مردممون کم لطفی کردن اونجا هم 

اما اگه مثل ما شانس بیارین و برین بالا و البته ماشینتونم آفرود باشه بتونین بیشتر برین بالا و آب و هوا هم بهتون حال بده و نیم ساعت آفتاب بدرخشه و نیم ساعت بعد یکهو مه بشه که ۵ متری ات رو هم نبینی

حتما با خودت میگی همه این مناظر و خاطره ها به اون ۱۰ ساعت خستگی میارزید

skate court in water and fire park

specially for roller skate, cycling, and skate board

و اما داستان ضرب المثل اين قسمت : " کلاغ مي خواست راه رفتن کبک را ياد بگيرد ، راه رفتن خودش را هم فراموش کرد . "
کبکي بود که خيلي زيبا راه مي رفت . همه پرندگان ، مجذوب خرامان راه رفتن او بودند . وقتي کبک از دور ديده مي شد ، پرنده هاي ديگر دست از پرواز و جست و خيز بر مي داشتند ، روي شاخه اي مي نشستند تا راه رفتن او را ببينند . در ميان همه پرندگاني که از راه رفتن کبک خوشش مي آمد ، پرنده اي هم بود که فکرهاي ديگري به سرش زده بود . اين پرنده کسي جز کلاغ نبود . در ابتدا کلاغ هم مثل ساير پرنده ها ، به راه رفتن کبک نگاه مي کرد و مثل همه لذت مي برد . اما چند روزي که گذشت ، کلاغ با خود گفت : " مگر من چه چيزي از کبک کم دارم ؟ او دو تا بال دارد ، من هم دارم . دو تا پا دارد و يک منقار ، من هم دارم . قد و هيکل ما هم که کم و بيش به يک اندازه است . چرا من مثل کبک راه نروم ؟ " اين فکرها باعث شد که کلاغ طور ديگري عمل کند . او که مي ديد توجه همه پرنده ها به کبک است ، حسودي اش شد و تصميم گرفت هر طور كه شده نظر پرنده ها را به خودش جلب کند . با اين تصميم ، نگاه کلاغ به کبک عوض شد . او به جاي اينکه مثل همه پرنده ها از راه رفتن کبک لذت ببرد ، به راه رفتن کبک دقيق مي شد تا بفهمد او چطوري راه مي رود که همه آن را دوست دارند . کلاغ هر روز در گوشه اي سر راه کبک مي نشست و سعي مي کرد با نگاه به او ، شيوه راه رفتنش را ياد بگيرد . بعد از آنکه کبک از کنار کلاغ مي گذشت ، کلاغ بلافاصله راه مي افتاد و سعي مي کرد مثل کبک راه برود و راه رفتن او را تقليد کند . چند روز گذشت . کلاغ خيلي تمرين کرده بود و فکر مي کرد كه شيوه راه رفتن کبک را ياد گرفته است . يک روز که همه پرندگان منتظر آمدن کبک بودند ، كلاغ از جايي که بود بيرون آمد و سعي كرد پيش چشم همه پرنده ها مثل کبک راه بود . پرنده ها که تا آن وقت کلاغ را با آن حال و روز نديده بودند ، کم مانده بود از تعجب شاخ درآورند . آنها نگاهي به يکديگر انداختند و شروع کردند به مسخره کردن کلاغ / کلاغ که منتظر تحسين پرندگان بود ، با شنيدن حرفهاي مسخره آميز پرنده ها و دوستانش دست و پايش را گم کرد و روي زمين افتاد . پرزه پراني پرنده ها شروع شد . يکي مي گفت : " کلاغ را ببين بعد از سالها پرواز ، بلد نيست دو قدم راه برود . " يکي ديگر مي گفت : " کلاغ جان ، نمي خواهد مثل کبک راه بروي . بهتر است همان طور که قبلاً راه مي رفتي ، راه بروي . " اين حرف ، کلاغ را هوشيار کرد . تصميم گرفت از راه رفتن مثل کبک دست بردارد و مثل گذشته راه برود . اما هر کاري کرد ، نتوانست . انگار راه رفتن خودش را فراموش کرده بود . 
از آن به بعد ، به کسي که صرفا ً تقليد مي کند و اداي ديگران را درمي آورد و شيوه درست زندگي خودش را هم از ياد مي برد ، مي گويند : " مثل کلاغي شده که مي خواست راه رفتن کبک را ياد بگيرد ، راه رفتن خودش را هم فراموش کرد . "

Iran's railway Co.

تهران خیلی مونده بشه شهر خوبی برای زندگی سالم

دود و ترافیک و الودگیهای مختلفی که داره واقعا آزار دهنده است و باعث میشه شهرونداش روز به روز روحی و جسمی بیمارتر بشن

اما انصاف نیست اگه کارهای خوبی که توش اتفاق میفته رو نادیده بگیریم. پارک آب و آتش یکی از اونهاست. بماند که واقعا نیروهای گیردادن به حجاب از نظر اونا اسلامی همیشه باعث میشه اوقاتت تلخ بشه ولی فضای پارک طوری طراحی شده که انصافا معلومه ایندفعه کمی روش فکر شده و طراحی شده واقعا و همینطوری دیمی و کشکی دوغی یجا درخت سبز نکردن یه جا علف

بخشهای خیلی متنوعی داره و هنوز خیلیهاش راه نیفتاده و خیلی چیزها قبلا بود که من جدیدا ندیدمشون 

توش یه فود کرت داره به اسم راه چوبی که انصافا قشنگ بود 

اما برای من بعد از یکسال و نیم تو کیش واقعا وجود یه همچین جایی خیلی بهم شیرین اومد. مدتها بود دلم یه فضای سبز و پارک و دار و درخت میخواست

Burj Khalifa

Burj Khalifa (Arabic: برج خليفة‎, "Khalifa tower"), known as Burj Dubai prior to its inauguration, is a skyscraper in Dubai, United Arab Emirates, and is thetallest man-made structure in the world, at 829.8 m (2,722 ft).^[3][8]

Construction began on 21 September 2004, with the exterior of the structure completed on 1 October 2009. The building officially opened on 4 January 2010,^[1][9] and is part of the new 2 km² (490-acre) development called Downtown Dubai at the 'First Interchange' along Sheikh Zayed Road, near Dubai's main business district. The tower's architecture and engineering were performed by Skidmore, Owings and Merrill of Chicago, with Adrian Smith as chief architect, and Bill Baker as chief structural engineer.^[10][11] The primary contractor was Samsung C&T of South Korea.^[12]

In March 2009, Mohamed Ali Alabbar, chairman of the project's developer, Emaar Properties, said office space pricing at Burj Khalifa reached US$4,000 per sq ft (over US$43,000 per m²) and the Armani Residences, also in Burj Khalifa, sold for US$3,500 per sq ft (over US$37,500 per m²).^[13] He estimated the total cost for the project to be about US$1.5 billion.^[2]

The project's completion coincided with the global financial crisis of 2007–2012, and with vast overbuilding in the country; this led to high vacancies and foreclosures.^[14] With Dubai mired in debt from its huge ambitions, the government was forced to seek multibillion dollar bailouts from its oil-rich neighborAbu Dhabi. Subsequently, in a surprise move at its opening ceremony, the tower was renamed Burj Khalifa, said to honour the UAE President Khalifa bin Zayed Al Nahyan for his crucial support.^[8][15]

Because of the slumping demand in Dubai's property market, the rents in the Burj Khalifa plummeted 40% some ten months after its opening. Out of 900 apartments in the tower, 825 were still empty at that time.^[16][17] However, over the next two and a half years, overseas investors steadily began to purchase the available apartments and office space in Burj Khalifa.^[18] By October 2012, Emaar reported that around 80% of the apartments were occupied.^[19]

^Wikipedia

The Louver Museum

دیگه ملیت یه چیزیه که میره تو خونت هر جا هم که باشی یهو چیزی از ایران ببینی حتی اگر نخواهی هم توجهتو جلب میکنه

اینو گفتم که بگم شهر و کوچه و خونه هم همینه

آجرهای خونتون هم مخصوصا اگه خونه قدیمی باشه و توش دنیا اومده باشی هرجا باشی یهو صدات میکنه

پ.ن: بعد از یکسال و نیم برگشتم شهر و کوچه و خونه خودم

اگر فقط یکبار دیگه برم اینجا قسم میخورم که وقتی موسیقی شروع به نواختن کرد با تمام سلولهای شنواییم گوش بدم

فقط خدا میدونه چقدر دلم برای آرامشی که اینجا داشتم مخصوصا وقتی رو چمنها خوابیده تنگ شده

خدا قسمت کنه به هرکی که عاشق مسافرته بره ببینه

Golf

خدا قسمتتون کرد و رفتین سواحل مایورکا تو اسپانیا علاوه بر اینکه حتما تنی به آب بزنین و آفتاب بگیرین یه کار دیگه هم هست که باید بکنین

یه سری بزنین به زمین مینی گلف و چند ساعتی بازی کنین و کیف کنید. البته ممکنه شما مثل من نباشید و خیلی هم در این ورزش مهارت داشته باشین ولی حتی اگه اینطور هم باشه انقدر مناظر مصنوعی که اونجا ساختن زیبا بود که من در تمام طول بازی همش حواسم به طبیعت قشنگش بود تا خود بازی. انگار برای وجب به وجبش برنامه ریخته باشن و چندین بار طراحی شده باشه تا به بهترین وجه ممکنش در بیاد. درختان موز و اردکهای شناور در آب. کلا اونجا همه چیز بود و پر بود آرامش 

به هر حال اگه تو اون سفر میدونستم که یروزی اوضاع انقدر خراب میشه که فکر کردن به این سفرها حتی تو خواب و خیال هم پیش نمیاد ثانیه به ثانیه اون زمان رو با سلولهام نفس میکشیدم. شاید اصلا نمیخوابیدم تا مبادا لحظه ایش رو از دست بدم

با اینحال سعی میکنم خودم رو امیدوار نگه دارم که بازهم بشه در کنار شمال و جنوب رفتن تو ایران بتونیم گاهی هم گریز بزنیم به کشورهای دیگه و یکم دنیا دیده تر بشیم

آمین

Persian Gulf

تا چند روز دیگه از دیدن این منظره زیبای روزانه غروبهای خورشید محروم میشم 

توی جزیره که باشی دمدمهای غروب کافیه خودتو برسونی سمت غرب یا اصلا راه دور چرا کافیه به غرب نگاه کنی اینجا ساختمانها انقدر بلند و خسیس نیستن که منظره به این زیبایی رو فقط برای ساکنانش نگه دارند و از حال روز اونهمه آدم اون پایین و نازکی دلهاشون خبر نداشته باشن

گاهی البته همین غروب زیبا رو که نگاه میکنی دلت میگیره از اینکه به هر طرف بچرخی فقط دریا و آب و موج و فقط صدای هواپیماهاست که خبر از آمدن و رفتن عده ای رو به ساکنان جزیره میده

اینجا زندگی بسیار متفاوته شرایط فقط بخاطر کلان شهر نبودن نیست که تفاوت داره بلکه بخاطر جزیره بودنه. خیلی از شهرهای ایران هنوز کلان شهر حساب نمیشن ولی بازهم با کیش تفاوت دارن

 من نمیدانم وقتی برم کی بشه دوباره برگردم اینجا و غروب کیش رو نظاره کنم ولی به عنوان یک بزرگ شده کلان شهری مثل تهران دستکم شانس این رو داشتم که حدود ۵۰۰ غروب آفتاب رو فقط با چرخش سر به سمت غرب نظاره گر باشم

Kish Air

Kish Air from above in Kish Island.

Night View of the greek Ship

غروبهای کشتی یونانی خیلی قشنگه ولی مسافرای کیش هرگز این صحنه رو نمیبینن مگر اینکه اینجا قوم و خویشی، دوست و آشنایی داشته باشن که بیارتشون

خودتی و همون چند نفر و ساعت های اولیه بامداد و با اینکه چراغ روشنه اما خیلی خوفناکه ولی هرچی نگاه میکنی چیزی وجود نداره بخواهی ازش بترسی

من هنوزم این عکس رو هروقت میبینم بهش خیره میمونم مدتها. فکر اینکه چقد میتونسته داستان شنیدنی داشته باشه

تصور اینکه واسه گرفتن پول بیمه یونانیها تصمیم میگیرن بسوزوننش هنوز برام یکم سخته ولی لابد از نظر اونا کاملا منطقی و به صرفه بوده

 ولی اون موقع تو این تاریکی قطعا فانوس نبود وگرنه این کشتی اینجا به این نزدیکی به گل نمینشست

یاد مسافرای کشتی تایتانیک افتادم. حتما خیلیهاشون از ترس مردن تا از سرما و غرق شدن

Persian Gulf

اشکال شهرهای بزرگ و شلوغ و پر جمعیت اینه که چی بشه تعطیلی بشه یه ساحل تمیز پیدا کنی و با خونواده بری ولی تو کیش قضیه کاملا برعکسه

حالا دلتون نخواد اینجا هم مشکلات خودشو داره