عكس امروز رو اختصاص ميدم به عكاس فرانسوى به نام ريچارد دوما كه شرح حالش در زير آمده. به اصرار و حمايت همه جانبه همسرم يكى ديگه از آرزوهاى هميشگيم به حقيقت پيوست.

Screenshot

بعضى اتفاقات شايد آنقدرها هم دست نيافتنى نباشه ولى بايد تو ايران بزرگ شده باشى كه بفهمى فكر كردن به گذراندن يك وركشاپ ولو يك هفته اى در خارج از كشور، بخصوص اروپا براى يك زن ايرانى داراى همسر و فرزند كمى غير متداوله. در سفرهاى قبلى كه به همراه خانواده بودم لذت مضاعفى بردم ولى اينبار با اينكه همش در كلاس خواهم بود ولى اون بخشى از وجودم كه مادر و همسر هست از الان بسيار دلتنگه و دلش ميخواد ثانيه به ثانيه رو با خونواده اش قسمت كنه. اما اون بخش از خودم كه هميشه دلش ميخواست رشته مورد علاقه اش يعنى عكاسى رو پيش استادان مختلف دنيا بگذرونه، بسيار هيجان زده است. 

با اينهمه ايمان قلبى دارم كه بعد از حمايت مانى، قطعا انرژى فكرى و ذهنى كه براش گذاشتم منو امشب مسافر اين دوره عكاسى كرده 

ايمان دارم كه بخواهيم كه يقينا بهمون داده ميشه و باور دارم كه هركارى كه علاقه توش باشه هر روزش از روز قبل زيباتر و هيجان انگيز تَر ميشه. 

امروز به اين فكر ميكردم كه چطورى يك دوربين بسيار آماتور عكاسى تا اين حد مسير زندگيمو تغيير داد و حتما من در گذشته بايد كار خوبى انجام داده باشم كه در كشورى كه زنها بدون اجازه شوهرانشون حق داشتن پاسپورت ندارند من اجازه دارم به تنهايى سفر كنم 

من براى خيلى چيزها در زندگى بايد شكرگزار خالقم باشم و يكى از زيباترينهاش اين بود كه بليط به دستم داد و گفت: من تمام تلاشم رو كردم كه به اين سفر برى و تمام هزينه هاشو با عشق پرداختم و فقط ازت ميخوام كه بهت خوش بگذره و تا ميتونى استفاده كنى. شايد باورتون نشه كه من هنوز حتى وقت نكردم از خوشحالى شنيدن اين جمله گريه كنم . اين پست امشب من رو خيلى از زنها در دنيا بخونن براشون مسخره به نظر مياد. تقريبا بجز كشورهاى خاورميانه اينجور سفرها براى اكثر مردم كاملا عاديه. بايد ايرانى باشين تا بدونين از ماهها قبل وقت سفارت گرفتن و نامه نگارى و عليرغم تحريمها پرداخت پول كلاس به خارج از ايران چقدر ميتونه سخت و گاهى طاقت فرسا بشه انقدر كه بى خيال هدفت بشى. بايد زن باشى تا بفهمى چقدر موانع بيخود و بى جهت ميتونه بر سر راهت قرار بگيره كه حتى قابل ذكر كردن نباشه. اما بالاتر از همه اينها خواستن توانستن است.